Η ενοχή και οι τύψεις στη ζωή μας υπάρχουν γι' αυτό τον λόγο: να μας θυμίσουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Η ενοχή έρχεται να σου πει: «Ξέρεις κάτι; Αυτό που έκανες δεν έκρυβε αγάπη. Κατάλαβε το λάθος σου, πάρε τις ευθύνες σου, κλάψε γι' αυτό, ζήτα συγγνώμη και επανόρθωσε». Αυτό θα πει τύψη. Οι τύψεις μάς τύπτουν, δηλαδή μας χτυπούν.
Οπως χτυπάς ένα άλογο να πάει μπρος. Δεν το χτυπάς για να το πληγώσεις ούτε για να το ματώσεις. Το χτυπάς για να το βγάλεις απ' τον λήθαργο και τη στασιμότητα. Και του λες με τον τρόπο σου «ξεκίνα, προχωράμε, περπατάμε».
Αυτό κάνουν οι τύψεις. Αυτή είναι η λειτουργία και αυτός ο σκοπός τους: να μας βγάλουν από τον λήθαργο και να μας ξυπνήσουν.
Δεν υπάρχουν για να βουλιάξουμε σ' αυτές και να γίνουμε ισόβια ενοχικά πλάσματα. Υπάρχει όμως κάποια στιγμή που σταματάνε.
Δεν θα κλαίγεσαι και δεν θα πενθείς ούτε θα ταλαιπωρείσαι μονίμως. Γιατί τότε πλέον ακυρώνεις το Ευαγγέλιο.
Ποια είναι η χαρά που σε καλεί ο Χριστός να ζήσεις τελικά; Γιατί μπαίνουμε στην Εκκλησία; Να ζήσουμε τι; Μια διαρκή μελαγχολία; Μια μόνιμη αίσθηση ότι είμαι ο χειρότερος του κόσμου, ο πιο ανάξιος της γης κι ο πιο βρόμικος;
Είμαι φτωχός. Ναι. Είμαι ένα απλό πλάσμα. Συμφωνώ. Αλλά είμαι παιδί του Θεού. Για χάρη μου ήρθε ο Θεός στη γη.
Για χάρη μου σταυρώθηκε. Εχυσε το Πανάγιο Αίμα Του, με έλουσε σ' Αυτό, με ποτίζει μ' Αυτό, με τρέφει μ' Αυτό. Αναστήθηκε.
Και μου δίνει τη χαρά Του. Και σε αυτή τη χαρά δεν μπορεί να είμαι αχάριστος. Σε αυτή τη χαρά απλώνω τα χέρια μου και Του λέω: «Σε ευχαριστώ. Και δέχομαι, Κύριε, τη χαρά που μου δίνεις.
Δέχομαι την άφεση των μυστηρίων Σου και πορεύομαι τη ζωή μου χαρούμενος».
Δεν είναι σκοπός της χριστιανικής ζωής να ταυτιστείς με την ενοχή. Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό μέσα μου. Δεν είσαι ένοχος στο βάθος της ψυχής σου. Διότι, ακριβώς, στο βάθος της ψυχής σου κατοικεί ο Θεός.
Η χάρη του Αγίου Πνεύματος. Η σφραγίδα που πήραμε στο βάπτισμά μας, το Αγιο Χρίσμα, το μύρο που μας μύρωσε.
Στον πυρήνα της υπάρξεώς μας δεν υπάρχει βρομιά, εφόσον ανήκουμε στην Αγία Εκκλησία. Η βρομιά είναι κάτι που επικάθεται. Ο μολυσμός, μετά το βάπτισμα, έχει να κάνει με τον νου και τους λογισμούς. Και είναι πολύ σπουδαίο να καταλάβεις ότι ο μολυσμός και η βρομιά αυτή δεν είναι η ταυτότητά μας.
Δεν είμαστε κακοί άνθρωποι. Είμαστε καλοί άνθρωποι, πλάσματα της αγάπης του Θεού. Και μέσα στην παραζάλη και τη θολούρα μας, μέσα στους πειρασμούς μας, κάνουμε απροσεξίες, αμαρτίες και λάθη.
Πρόσεξε το ρήμα: κάνουμε.
Κάνουμε, αλλά δεν είμαστε λάθη. Δεν είμαστε λάθη του Θεού. Δεν μας έφτιαξε ο Θεός κατά λάθος. Ούτε μας βλέπει έτσι, βρόμικα παιδιά, με σκοπό την απόρριψη.
του π. Ανδρέα Κονάνου – Από την Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα