Μελέτες πάνω στη αγάπη (Μέρος II) του Τάσου Κιουλάχογλου

Μελέτες πάνω στη αγάπη (Μέρος II)



Στο πρώτο μέρος αυτής της μελέτης (Μελέτες πάνω στην αγάπη - Μέρος Ι) είδαμε ότι η αγάπη είναι προϊόν του περπατήματος με την νέα φύση δηλαδή της τοποθέτησης στο μυαλό και της αξιοποίησης όλων των πραγμάτων που ο Λόγος του Θεού λέει ότι είμαστε και μπορούμε να κάνουμε. Σ’ εκείνο το τεύχος εξετάσαμε επίσης μερικά από εκείνα τα οποία η προς Κορινθίους Α 13/ιγ/ λέει σχετικά με την αγάπη. Σήμερα θα συνεχίσουμε πάνω στο ίδιο αντικείμενο, εξετάζοντας μερικά ακόμη αποσπάσματα από τον Λόγο του Θεού τα οποία θα μας βοηθήσουν να εκτιμήσουμε καλύτερα την σημαντικότητα της αγάπης.





1. Αγάπη: η νέα εντολή


Συνεχίζοντας την έρευνα μας πάνω στην αγάπη, θα πάμε στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο. Αυτά που θα διαβάσουμε εκεί συνέβησαν την νύχτα της σύλληψης του Ιησού Χριστού. Κατά την διάρκεια αυτής της νύχτας ο Ιησούς έδωσε πολλές οδηγίες στους μαθητές του, και ένα μεγάλο μέρος του κατά Ιωάννη ευαγγελίου είναι ακριβώς αφιερωμένο σ’ αυτήν (κατά Ιωάννη 13/ιγ-17/ιζ). Ανάμεσα σε εκείνα που ο Ιησούς είπε στους μαθητές εκείνη την νύχτα, ήταν επίσης και κάτι το οποίο χαρακτήρισε σαν νέα εντολή. Το κατά Ιωάννη 13/ιγ/34 μας λέει:



Κατά Ιωάννη 13/ιγ/34

"Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους. Καθώς και γω σας αγάπησα και σεις να αγαπάτε αλλήλους."



Η νέα εντολή την οποία έδωσε ο Ιησούς είναι να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Το πόσο σημαντική θεωρούσε ο Ιησούς αυτήν την νέα εντολή δείχνεται από το γεγονός ότι την επανέλαβε δυο ακόμη φορές εκείνη την νύχτα. Το κατά Ιωάννη 15/ιε/12-17 μας λέει σχετικά:



Κατά Ιωάννη 15/ιε/12-17

"Αυτή είναι η εντολή μου, να αγαπάτε αλλήλους, καθώς σας ηγάπησα. Μεγαλυτέραν ταύτης αγάπης δεν έχει ουδείς, του να βάλει τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού. Σεις είσθε φίλοι μου, εάν κάμνητε όσα εγώ σας παραγγέλλω. Δεν σας λέγω πλέον δούλους, διότι ο δούλος δεν εξεύρει τι κάμνει ο κύριος αυτού. Εσάς δε είπον φίλους, διότι πάντα όσα ήκουσα παρά του Πατρός μου, εφανέρωσα εις εσάς. Σεις δεν εξελέξατε εμέ, αλλ’ εγώ εξέλεξα εσάς, και σας διέταξα, διά να υπάγητε σεις και να κάμητε καρπόν, και ο καρπός σας να μένη. Ώστε, ότι αν ζητήσητε παρά του Πατρός εν τω ονόματι μου, να σας δώσει αυτό. Ταύτα σας παραγγέλλω, να αγαπάτε αλλήλους."



Ο Ιησούς Χριστός μας διέταξε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον τόσο πολύ όσο αυτός μας αγάπησε. Αλλά αλήθεια, πόσο πολύ μας αγάπησε ο Χριστός; Η προς Εφεσίους 5/ε/2 μας λέει σχετικά:



Προς Εφεσίους 5/ε/2

"περιπατείτε εν αγάπη, καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν ημάς, και [σαν αποτέλεσμα της αγάπης του] παρέδωκεν εαυτόν υπέρ υμών προσφοράν και θυσίαν εις τον Θεόν, εις οσμήν ευωδίας."



Ο Ιησούς Χριστός μας αγάπησε τόσο πολύ ώστε παρέδωσε τον εαυτό του για το χατίρι μας. Με μια τόσο λοιπόν μεγάλη αγάπη μας προστάζει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. "Αγαπάτε αλλήλους, ΚΑΘΩΣ σας ηγάπησα" είπε. Χαρακτήρισε την αγάπη του ενός προς τον άλλον σαν εντολή, σαν διαταγή, σαν κάτι που έχουμε να κάνουμε. Όπως η Πέτρου Α 1/α/22 επίσης επαναλαμβάνει:



Πέτρου Α 1/α/22

"Καθαρίσαντες λοιπόν τας ψυχάς σας με την υπακοήν της αλήθειας διά του πνεύματος, προς φιλαδελφίαν ανυπόκριτον, αγαπησατε ενθερμως αλληλους εκ καθαράς καρδιας"



Πέτρου Α 4/δ/8

"Προ παντων δε εχετε ενθερμον την εις αλληλους αγαπην."



Πάνω από όλα πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Και μάλιστα να τον αγαπάμε με θέρμη. Με την ίδια θέρμη που ο Ιησούς μας αγάπησε.





2. Αγάπη: εκπλήρωση του νόμου


Στο κατά Ιωάννη 13/ιγ/34 είδαμε ότι ο Ιησούς χαρακτήρισε την αγάπη του ενός προς τον άλλον σαν μια νέα ("καινή") εντολή. Αυτό μπορεί να έχει κάνει κάποιους να αναρωτιούνται γιατί την χαρακτήρισε σαν νέα, ειδικά αφού μπορεί να βρεθεί στον νόμο του Μωυσή. Όντως το Λευιτικό 19/ιθ/18 μας λέει:



Λευιτικό 19:18

"θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν"



Μιλώντας κυριολεκτικά λοιπόν, η εντολή που ο Ιησούς έδωσε δεν ήταν νέα εντολή. Γιατί λοιπόν την χαρακτήρισε σαν τέτοια; Ο λόγος είναι ότι αν και η αγάπη του ενός προς τον άλλον ήταν μια εντολή του νόμου, μέχρι τότε δεν ήταν δυνατόν να τηρηθεί. Πράγματι η αγάπη όντας προϊόν της νέας φύσης, απαιτεί την νέα φύση για να παραχθεί και μέχρι εκείνη την ημέρα η νέα φύση δεν ήταν διαθέσιμη. Έτσι οι άνθρωποι στους οποίους αναφέρονταν ο νόμος, αν και είχανε την εντολή να αγαπάνε ο ένας τον άλλον δεν μπορούσαν στην πραγματικότητα να την τηρήσουν. Εντούτοις, από την ημέρα της Πεντηκοστής και έπειτα οι άνθρωποι, ομολογώντας με το στόμα τους τον Κύριο Ιησού και πιστεύοντας με την καρδιά τους ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, λαμβάνουν την νέα φύση και επομένως μπορούν και να αγαπήσουν. Γι’ αυτό και ο Ιησούς αποκάλεσε την αγάπη του ενός προς τον άλλο σαν νέα εντολή. Δεν ήταν νέα επειδή την είπε για πρώτη φορά, αλλά επειδή σύντομα (από την ημέρα της Πεντηκοστής και έπειτα) θα γίνονταν δυνατό να τηρηθεί.
Στην πραγματικότητα, η εντολή της προς αλλήλους αγάπης δεν ήταν η μόνη εντολή του νόμου η οποία ήταν αδύνατο να τηρηθεί. Η προς Ρωμαίους 8/η/3 χαρακτηρίζει όλον τον νόμο σαν "ανίσχυρο διά της σαρκός [παλιά φύση]". Το πρόβλημα με τον νόμο δεν ήταν ότι ήταν κακός. Σε αντίθεση όπως η προς Ρωμαίους 7/ζ//12 μας λέει αυτός ήταν άγιος, δίκαιος και αγαθός. Αυτό που ήταν το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε τρόπος να τηρηθεί και αυτό γιατί η νέα φύση δεν ήταν ακόμη διαθέσιμη. Όπως η προς Ρωμαίους 7/ζ/14 λέει: "ο νόμος είναι πνευματικός" αλλά τα υποκείμενα του ήταν "σαρκικά, πεπωλημένα υπό την αμαρτίαν". Έτσι κανείς δεν μπορούσε να εκπληρώσει τον νόμο. Εντούτοις, από την ημέρα που η νέα φύση έγινε διαθέσιμη, όλος ο νόμος εκπληρώνεται αυτόματα όταν κάποιος αγαπά. Η προς Ρωμαίους 13/ιγ/8-10 μας λέει σχετικά:



Προς Ρωμαίους 13/ιγ/8-10

"Εις μηδένα μη οφείλετε μηδέν, ειμή το να αγαπάτε αλλήλους. Διότι ο αγαπών τον άλλον, εκπληροί τον νόμον. Επειδή το, "Μη μοιχεύσεις, Μη φονεύσεις, Μη κλέψεις, Μη ψευδομαρτυρήσεις, Μη επιθυμήσεις," και πάσα άλλη εντολή, εν τούτω τω λόγω συμπεριλαμβάνεται, εν τω, "Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν." Η αγάπη κακόν δεν κάμνει εις τον πλησίον· είναι λοιπόν εκπλήρωσις του νόμου η αγάπη"



Επίσης: Προς Γαλάτας 5/ε/13-14

"Διότι σεις αδελφοί, προσεκλήθητε εις ελευθερίαν· μόνον μη μεταχειρίζεστε την ελευθερίαν εις αφορμήν της σαρκός, αλλά διά της αγάπης δουλεύετε αλλήλους. Διότι όλος ο νόμος εις ένα λόγο πεπληρώται, εν τω , "Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν"

(Βάμβας - αρχαίο κείμενο)



Ο Ιησούς Χριστός με την θυσία του τέλειωσε την οικονομία του νόμου, ανοίγοντας την ίδια στιγμή μια νέα οικονομία, την οικονομία της χάρης[1]. Εντούτοις, πολλά από τα πράγματα που ο νόμος έλεγε συνεχίζουν να είναι σε ισχύ και στην παρούσα οικονομία επίσης. Για παράδειγμα, οι εντολές να μην κλέψεις, να μην μοιχεύσεις, να μην φονεύσεις, να μην πεις ψέματα είναι όλες σε ισχύ στην δική μας οικονομία επίσης[2]. Σύμφωνα τώρα με το παραπάνω απόσπασμα για να εκπληρώσουμε κάθε εντολή του νόμου που μπορεί επίσης να είναι εντολή και της δικής μας οικονομίας επίσης, αυτό που πρέπει να κάνουμε δεν είναι τίποτα άλλο από το να ΑΓΑΠΑΜΕ. Όπως το απόσπασμα λέει: η προς αλλήλους αγάπη εκπληρώνει τον νόμο και όλες οι εντολές συμπεριλαμβάνονται σε μια μόνο εντολή: στο να αγαπάμε αλλήλους σαν τους εαυτούς μας. Δεν ξεκινάμε λοιπόν επικεντρώνοντας το μυαλό μας σε μια λίστα από πρέπει και μη όπως "δεν πρέπει να κλέψω, δεν πρέπει να φονεύσω, δεν πρέπει να μοιχεύσω, δεν πρέπει να πω ψέματα" αλλά περπατάμε με αγάπη και τίποτα απ’ αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Γιατί, όταν περπατάμε με αγάπη δεν πρόκειται ούτε να πούμε ψέματα, ούτε να κλέψουμε ούτε να κάνουμε κάτι άλλο αρνητικό. Δεν ξεκινάμε κοιτώντας στο αρνητικό (δεν πρέπει να...) αλλά περπατάμε με αγάπη και το αρνητικό εξαλείφεται. Όπως η προς Γαλάτας 5/ε/16 λέει: "περιπατείτε κατά το πνεύμα [νέα φύση] ΚΑΙ [σαν αποτέλεσμα] δεν θέλετε εκπληροί την επιθυμίαν της σαρκός [παλαιά φύση]". Όταν περπατάμε με αγάπη, περπατάμε με το πνεύμα με την νέα φύση, και σαν αποτέλεσμα δεν πρόκειται να εκπληρώσουμε την επιθυμία της παλιάς φύσης δηλαδή δεν πρόκειται να κλέψουμε, να πούμε ψέματα, να σκοτώσουμε, να μοιχεύσουμε ή να κάνουμε οτιδήποτε άλλο είναι προϊόν αυτής της φύσης.





3. Αγάπη: αναγκαία για να γνωρίσουμε τον Θεό.


Ένα ακόμη απόσπασμα που δείχνει την σημαντικότητα και την αναγκαιότητα της αγάπης είναι στην Ιωάννου Α 4/δ/7-8. Εκεί διαβάζουμε:



Ιωάννου Α 4/δ/7-8

"Αγαπητοί, ας αγαπώμεν αλλήλους. Διότι η αγάπη είναι εκ του Θεού· και πας όστις αγαπά, εκ του Θεού εγεννήθη και γνωρίζει τον Θεόν. Όστις δεν αγαπά, δεν εγνώρισε τον Θεόν. Διότι ο Θεός είναι αγάπη."



Όπως το απόσπασμα λέει "όστις δεν αγαπά, δεν εγνώρισε τον Θεόν". Ο Θεός μας έδωσε την Αγία Γραφή για να τον γνωρίσουμε. Εντούτοις, όπως το παραπάνω απόσπασμα κάνει καθαρό αυτό δεν μπορεί να γίνει με απλή εγκεφαλική γνώση μόνο αλλά απαιτεί ταυτόχρονα και αγάπη. Ακόμα και αν κάποιος έχει πλήρη εγκεφαλική γνώση της Γραφής, δεν θα γνωρίσει τον Θεό αν αυτή η γνώση δεν συνοδεύεται από αγάπη. Όπως η προς Κορινθίους Α 13/ιγ/1-3 μας λέει:



Προς Κορινθίους Α 13/ιγ/1-3

"Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, έγεινα χαλκός ηχών, ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν, και εξεύρω πάντα τα μυστήρια και πάσα την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπην δε μη έχω είμαι ουδεν. Και εάν πάντα τα υπάρχοντα μου διανείμω, και αν παραδώσω το σώμα μου διά να καυθώ, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι."



Αυτό το απόσπασμα δεν λέει ότι η προφητεία, η γλωσσολαλιά, η μεγάλη πίστη κτλ είναι κακά ή ότι η γλωσσολαλιά και οι άλλες φανερώσεις του αγίου πνεύματος (δες προς Κορινθίους Α 12/ιβ/8-10) δεν υπάρχουν σήμερα ή ότι δεν πρέπει να γίνονται. Αυτό που το απόσπασμα αυτό λέει είναι ότι άμα κάνω όλα αυτά χωρίς αγάπη είμαι ένα τίποτα, δεν ωφελεί σε τίποτα. Ακόμα και αν έχω ορθοτομήσει όλη την Βίβλο, και είμαι ένα τέρας γνώσης, ένα "ταμείο", αν δεν αγαπώ είμαι ένα τίποτα. Ακόμα και αν έχω ξοδέψει όλα μου τα χρήματα και τον χρόνο για τον Θεό, αν δεν αγαπώ είμαι ένα τίποτα. Ακόμα και αν έχω δώσει το σώμα μου για να καεί, δηλαδή ακόμα και αν είμαι τόσο αφοσιωμένος στον Θεό, αν δεν αγαπώ είμαι ένα τίποτα. Γιατί αν δεν αγαπώ, έχω ακόμα άγνοια του Θεού, που είναι αγάπη. Άνθρωποι που γνωρίζουν λιγότερα και αγαπούν περισσότερο από μένα, γνωρίζουν τον Θεό καλύτερα. Όπως η προς Κορινθίους Α 8/η/1-3 λέει:



Προς Κορινθίους Α 8/η/1-3

"Περί δε των ειδωλόθυτων, εξεύρομεν, ότι πάντες έχομεν γνώσιν. Η γνώσις όμως φυσιοί [φουσκώνει], η δε αγάπη οικοδομεί. Και εάν τις νομίζει ότι εξεύρει τι, δεν έμαθεν έτι ουδέν καθώς πρέπει να μάθει· αλλ’ εάν τις αγαπά τον Θεόν, ούτος γνωρίζεται υπ’ αυτού."



Η γνώση δεν είναι κακή. Όταν όμως δεν συνοδεύετε από αγάπη, το αποτέλεσμα είναι φούσκωμα, περηφάνια. Μάλιστα το ίδιο απόσπασμα σε συνδυασμό με την Ιωάννου Α 4/δ/20-21 μας κάνει ξεκάθαρο ότι το σχόλιο ισχύει επίσης και προς την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή αν δεν αγαπάμε τότε όχι μόνο δεν γνωρίζουμε τον Θεό αλλά και δεν γνωριζόμαστε από Αυτόν:



Προς Κορινθίους 8/η/3

"εάν τις αγαπά τον Θεόν, ούτος γνωρίζεται υπ’ αυτού."



Ιωάννου Α 4/δ/20-21

"Εάν τις ειπή, Ότι αγαπώ τον Θεόν, και μισεί τον αδελφόν αυτού, ψεύστης είναι. Διότι όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε, πως δύναται να αγαπά; Και ταύτην την εντολήν έχομεν απ’ αυτού, Όστις αγαπά τον Θεόν, να αγαπά και τον αδελφόν αυτού."



Δεν μπορούμε να πούμε ότι αγαπάμε τον Θεό αν δεν αγαπάμε ο ένας τον άλλον πρώτα. Με άλλα λόγια, η μεταξύ μας αγάπη είναι προαπαιτούμενο για την αγάπη προς τον Θεό. Αφού τώρα η αγάπη προς τον Θεό είναι προαπαιτούμενο για να γνωρίζεται κανείς από Αυτόν και αφού αυτή με την σειρά της προαπαιτεί την προς αλλήλους αγάπη μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε ότι η προς αλλήλους αγάπη είναι προαπαιτούμενο για να γνωρίζεται κανείς από τον Θεό.. Τι χρειάζεται επομένως για να γνωρίσει και να γνωρίζεται κάποιος από τον Θεό; Η απάντηση είναι ΑΓΑΠΗ.





4. Αγάπη: όχι με λόγια


Είδαμε προηγουμένως ότι ο Ιησούς Χριστός μας αγάπησε και το έδειξε, δίνοντας τον εαυτό του για μας. Απ’ αυτό είναι προφανές ότι η αγάπη εμπλέκει δράση, δόσιμο. Μπορεί να δώσουμε τον Λόγο, να δώσουμε κουράγιο, μέρος του χρόνου μας, χρήμα κτλ. αλλά το θέμα είναι ότι η πραγματική αγάπη είναι πάντα έτοιμη να δώσει και να υποστηρίξει όταν αυτό χρειάζεται. Η Ιωάννου Α 3/γ/16-17 μας λέει:



Ιωάννου Α 3/γ/16-17

"Εκ τούτου γνωρίζομεν την αγάπην, ότι εκείνος υπέρ υμών την ψυχήν αυτού έβαλε. Και ημείς χρεωστούμεν υπέρ των αδελφών να βάλλωμεν τας ψυχάς ημών. Όστις όμως έχει τον βίον του κόσμου, και θεωρεί τον αδελφόν αυτού ότι έχει χρείαν, και κλείση τα σπλάχνα αυτού απ’ αυτού, πως η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ;"



Ο Ιησούς έδειξε την αγάπη του προς εμάς ΔΙΝΟΝΤΑΣ την ζωή του για μας. Απ’ αυτό γνωρίζουμε ότι μας αγαπά. Αλλά αλήθεια για ποια αγάπη μιλάμε αν δούμε ένα άλλο μέρος του σώματος, ένα αδερφό ή αδερφή μας εν Χριστώ, να είναι σε ανάγκη και είμαστε αδιάφοροι όταν γνωρίζουμε ότι μπορούμε να βοηθήσουμε; Όπως είναι προφανές αυτό δεν συνιστά αγάπη. Η αγάπη δεν είναι μια θεωρητική έννοια αλλά κάτι το οποίο πρέπει να φανερώνεται με πράξεις. Όπως η Ιωάννου Α 3/γ/18 μας λέει:



Ιωάννου Α 3/γ/18

"Τεκνία μου, μη αγαπώμεν με λόγον, μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν"



Η αγάπη μας δεν πρέπει να είναι στα λόγια, αλλά με έργα και αλήθεια. Δεν πρέπει να είναι στην θεωρία αλλά στην πράξη. Δεν πρέπει να είναι όπως στην Ιακώβου 2/β/15-16:



Ιακώβου 2/β/15-16

"Εάν δε αδελφός ή αδελφή γυμνοί υπάρχωσι, και στερώνται της καθημερινής τροφής, και ειπή τις εξ υμών προς αυτούς, Υπάγεται εν ειρήνη, θερμαίνεσθε και χορτάζεσθε, και δεν δώσητε εις αυτούς τα αναγκαία του σώματος, τι το όφελος;"



Είναι τόσο εύκολο να αγαπάμε με λόγια, να ξέρουμε όλη την θεωρία σχετικά με την αγάπη. Να λέμε "Ο Θεός να σ’ ευλογεί". Όχι δεν είναι κακό. Αλλά θα πρέπει να συνοδεύεται από τις αναγκαίες πράξεις αν χρειαστεί. Όπως η προς Γαλάτας 5/ε/13 μας λέει οφείλουμε να ΥΠΗΡΕΤΟΥΜΕ ο ένας τον άλλον διά της αγάπης. Δεν πρέπει να είμαστε αδιάφοροι μεταξύ μας και να τρέχουμε μακριά όταν ένα άλλο μέρος του σώματος, ένας άλλος αδερφός μας χρειάζεται την βοήθεια μας.

Μετά απ’ όλα αυτά, μερικοί μπορεί πολύ σωστά να ρωτήσουν, πως μπορούμε να γνωρίζουμε ότι κάποιος χρειάζεται πραγματικά την βοήθεια μας, και πως μπορούμε να γνωρίζουμε αν κάποιος του οποίου τις ανάγκες δεν γνωρίζουμε ακριβώς ή και καθόλου, μας χρειάζεται; Η απάντηση είναι μέσω του πνεύματος που ο Θεός μας έδωσε. Ο Θεός έβαλε το πνεύμα Του μέσα μας, έτσι ώστε να μπορεί να μας πει τι να κάνουμε, πότε να το κάνουμε, πως να το κάνουμε, αν φυσικά χρειάζεται να κάνουμε κάτι. Όπως η προς Φιλιππησίους 2/β/13 μας λέει:



Προς Φιλιππησίους 2/β/13

"διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν, κατά την ευδοκίαν αυτού."



Ο Θεός έβαλε το πνεύμα Του μέσα μας και δουλεύει μέσω αυτού. Θα πρέπει επομένως να ακολουθούμε τις παρακινήσεις του πνεύματος και να του επιτρέπουμε να δουλέψει μέσα μας. Αγάπη δεν σημαίνει κάνω οτιδήποτε μου έρθει στο κεφάλι μου επειδή μπορεί να το θεωρώ ωφέλιμο. Αυτό που αγάπη σημαίνει είναι ότι είμαι έτοιμος, διαθέσιμος, να κάνω οτιδήποτε το πνεύμα του Θεού μέσα μου με ωθεί να κάνω, για τον οποιοδήποτε με ωθεί. Για παράδειγμα δεν δίνω χρήματα στον οποιοδήποτε πέσει μπροστά μου και μου ζητάει γιατί μπορεί να μην έχει πραγματική ανάγκη. Αντ’ αυτού δίνω σ’ εκείνον ή για εκείνον τον σκοπό που ο Θεός με παρακινεί να δώσω. Ο Θεός γνωρίζει ποιος έχει γνήσια ανάγκη και ποιος όχι. Γνωρίζει ποιος χρειάζεται υποστήριξη και ποιος όχι. Γνωρίζει πως να χρησιμοποιήσει την αγάπη μας με τον καλύτερο τρόπο για τους αγαθούς σκοπούς Του.





5. Αγάπη: πρέπει να είναι ειλικρινής


Αν και από το προηγούμενο μέρος και γενικά από την συζήτηση που έχει γίνει μέχρι τώρα, θα πρέπει να είναι ήδη καθαρό ότι η αγάπη δεν μπορεί παρά να είναι ειλικρινής, βασισμένη σε ένα γνήσιο ενδιαφέρον για τα άλλα μέρη του σώματος του Χριστού, ας πάμε στην προς Ρωμαίους 12/ιβ/9 για να το δούμε καλύτερα. Εκεί διαβάζουμε:



Προς Ρωμαίους 12/ιβ/9

"Η αγάπη ας ήναι ανυπόκριτος"



Ανυπόκριτος σημαίνει χωρίς υποκρισία. Υποκρισία με την σειρά της είναι η πράξη της προσποίησης. Όταν υποκρίνομαι προσποιούμαι ότι έχω ένα προσόν το οποίο δεν έχω ή ότι είμαι κάτι το οποίο δεν είμαι. Έτσι για παράδειγμα η προς Κορινθίους Β 11/ια/13-15 μας λέει ότι ο Σατανάς "ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΖΕΤΑΙ εις άγγελον φωτός", ενώ οι υπηρέτες του "ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ σε υπηρέτες δικαιοσύνης". Αυτός ο μετασχηματισμός του Σατανά και των υπηρετών του σε κάτι που δεν είναι πραγματικά ονομάζεται υποκρισία.

Επιστρέφοντας τώρα στη προς Ρωμαίους 12/ιβ/9 αυτό που μας ζητάει είναι να μην προσποιούμαστε ότι αγαπάμε, έχοντας πιθανόν στο μυαλό κάποιον άλλον στόχο, άλλα να αγαπάμε με ειλικρίνεια. Μόνο η ειλικρινής αγάπη είναι πραγματική αγάπη. Το ίδιο επίσης λέγεται στην Πέτρου Α 1/α/22:



Πέτρου Α 1/α/22

"Καθαρίσαντες λοιπόν τας ψυχάς σας με την υπακοήν της αλήθειας διά του πνεύματος, προς φιλαδελφίαν ανυπόκριτον, αγαπήσατε ενθέρμως αλλήλους εκ καθαράς καρδίας"



Η αγάπη μας θα πρέπει να έρχεται από μια καθαρή καρδιά, να είναι ειλικρινής και αληθινή. Να μην είναι με λόγια αλλά με έργα. Να μην είναι χλιαρή αλλά ένθερμη.

Μακάρι λοιπόν να αυξηθούμε στη μεταξύ μας αγάπη και στην κατανόηση ότι ανήκουμε όλοι μας στο ίδιο σώμα, το σώμα του Χριστού, και στην ίδια οικογένεια, την οικογένεια του Θεού, και είμαστε αδέρφια ο ένας με τον άλλον. Μακάρι να βάλουμε πάνω από κάθε τι την αγάπη "η οποία είναι σύνδεσμος της τελειότητας" (προς Κολοσσαείς 3/γ/14). Μακάρι, να παραβλέψουμε τις αδυναμίες που όλοι μας έχουμε και να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον μέσα από καθαρή καρδιά, ειλικρινά και χωρίς υποκρισία.

το παρον ειναι αναδημοσιευση του Τασου Κιουλάχογλου
http://www.jba.gr/gr/Articles/jbajune97.htm

Μελέτες πάνω στη αγάπη (Μέρος Ι) του Τασου Κιουλάχογλου

Μελέτες πάνω στη αγάπη (Μέρος Ι)



Μια από τις πιο συχνά απαντούμενες λέξεις στην Βίβλο είναι η λέξη "αγάπη". Με δεδομένη την σημαντικότητα που ο Λόγος του Θεού δίνει σ’ αυτήν την λέξη θα αφιερώσουμε αυτό και το επόμενο τεύχος στην λεπτομερή εξέταση της.





Αγάπη: τι είναι;



Πριν να είμαστε σε θέση να μιλήσουμε για την αγάπη, θα πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι καταλαβαίνουμε τι αυτή είναι. Θα πρέπει λοιπόν να μελετήσουμε τον Λόγο του Θεού και να δούμε τι αυτός ο Λόγος ορίζει ως αγάπη. Αυτό ακριβώς θα κάνουμε σήμερα ξεκινώντας από την προς Γαλάτας 5/ε/.





1. Αγάπη: προϊόν της νέας φύσης



Η προς Γαλάτας 5/ε/ είναι ένα κεφάλαιο το οποίο σ’ ένα μεγάλο βαθμό είναι αφιερωμένο στη αντιπαραβολή της παλιάς φύσης (ή "σάρκα" στην προς Γαλάτας 5/ε/) και της "νέας φύσης" (ή "πνεύμα" στο ίδιο κεφάλαιο) και στην σύγκρουση που υπάρχει μεταξύ τους. Σχετικά τώρα με τους όρους "παλιά φύση" και "νέα φύση", αυτοί χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν αντίστοιχα την κατάσταση ενός ανθρώπου πριν να πιστέψει και αφού πιστέψει. Πριν κάποιος να γίνει Χριστιανός, δηλαδή πριν να ομολογήσει με το στόμα του τον Κύριο Ιησού και πιστέψει με την καρδιά του ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς (προς Ρωμαίους 10/ι/9), περιγράφεται σαν "νεκρός για τις παραβάσεις και τις αμαρτίες" (προς Εφεσίους 2/β/1). Οποιοδήποτε έργο ένας μη σωσμένος άνθρωπος και αν κάνει, ενώπιον του Θεού θεωρείται πάντα σαν "νεκρός για τις παραβάσεις και τις αμαρτίες". Μπορεί να φαίνεται ευγενικός, να δίνει χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς, να διαδηλώνει για την ειρήνη, τα ζώα, το περιβάλλον, αλλά για τον Θεό είναι "νεκρός για τις παραβάσεις και τις αμαρτίες", ένας άνθρωπος "αποξενωμένος από την ζωή του Θεού" (Εφεσίους 4/δ/18), ακριβώς όπως ο Αδάμ ήταν μετά την πτώση. Μερικοί από τους όρους που η Βίβλος χρησιμοποιεί για να περιγράψει αυτόν τον άνθρωπο, αυτήν την διεφθαρμένη φύση, είναι: "παλιός άνθρωπος" (προς Εφεσίους 4/δ/22, Κολοσσαείς 3/γ/9), "σάρκα" (προς Γαλάτας 5/ε/13-26, προς Ρωμαίους 8/η/1-13), "ψυχικός άνθρωπος" (προς Κορινθίους Α 2/β/14), "σώμα του θανάτου" (προς Ρωμαίους 7/ζ/24). Σ’ αυτό το άρθρο ο όρος που θα χρησιμοποιηθεί είναι "παλιά φύση".

Ευτυχώς, αυτή η διεφθαρμένη φύση δεν είναι το μόνο ενδεχόμενο για έναν άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν είναι καταδικασμένος να παραμείνει αιώνια "νεκρός για τις παραβάσεις και τις αμαρτίες". Όντως αυτή η κατάσταση μπορεί να αναστραφεί και ο τρόπος είναι η ομολογία με το στόμα του Κυρίου Ιησού και η πίστη με την καρδιά ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς. Όπως η προς Ρωμαίους 10/ι/9 μας λέει:



Προς Ρωμαίους 10/ι/9

"εάν ομολογήσης διά του στόματος σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδιά σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή."



Όταν κάποιος ομολογεί με το στόμα του τον Κύριο Ιησού και πιστεύει με την καρδιά του ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, αναγεννιέται, γεννιέται ξανά[1], και σαν αποτέλεσμα αυτής της γέννησης λαμβάνει μια νέα φύση. Από την πλευρά του Θεού, δεν είναι πλέον "νεκρός για τις παραβάσεις και τις αμαρτίες" αλλά ζωοποιημένος (προς Εφεσίους 2/β/5), σωσμένος (προς Ρωμαίους 10/ι/9), άγιος και δίκαιος ενώπιον Αυτού (προς Ρωμαίους 3/γ/21-28, προς Κορινθίους Α 1/α/30). Ακόμη, έχει άγιο πνεύμα το οποίο μπορεί και να φανερώσει (προς Κορινθίους 12/ιβ/8-10) και είναι γιος του Θεού (προς Γαλάτας 3/γ/26), για να αναφέρουμε μερικά μόνο από τα πράγματα που κάποιος έχει σαν αποτέλεσμα της νέας γέννησης. Όλα αυτά τα πράγματα που ένας άνθρωπος παίρνει σαν αποτέλεσμα της νέας γέννησης, συνιστούν την νέα φύση, ή για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία της Βίβλου, τον "νέο άνθρωπο" (προς Εφεσίους 4/δ/24), ή "πνεύμα[2]" (προς Γαλάτας 5/ε/5-25). Εντούτοις, το γεγονός ότι όταν κάποιος πιστεύει λαμβάνει μια νέα φύση δεν σημαίνει ότι η παλαιά φύση εξαφανίζεται αυτόματα. Αντ’ αυτού, μετά την νέα γέννηση ένα παιδί του Θεού έχει μέσα του τόσο την παλιά όσο και την νέα φύση. Το γεγονός ότι αυτές οι δυο φύσεις είναι αντίθετες η μια προς την άλλη, δημιουργεί μια σύγκρουση ανάμεσα τους. Όπως η προς Γαλάτας 5/ε/16-17 μας λέει:



Προς Γαλάτας 5/ε/16-17

"Λέγω λοιπόν, περιπατείτε κατά το πνεύμα [νέα φύση], και δεν θέλετε εκπληροί την επιθυμίαν της σαρκός [παλιά φύση]. Διότι η σάρξ επιθυμεί ενάντια του πνεύματος, το δε πνεύμα ενάντια της σαρκός ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα ώστε εκείνα τα οποία θέλετε να μην πράττητε."



Η παλιά φύση ή σάρκα είναι ενάντια στην νέα φύση ή πνεύμα. Για να βγει κανείς νικητής σ’ αυτήν την σύγκρουση αυτό που χρειάζεται δεν είναι να προσπαθήσει να βάλει σε τάξη την διεφθαρμένη παλιά φύση. Αντ’ αυτού αυτό που χρειάζεται να κάνει είναι να περπατήσει κατ’ ευθείαν με την νέα φύση. Όπως το απόσπασμα λέει: "περιπατείτε κατά το πνεύμα [την νέα φύση], ΚΑΙ [ΣΑΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ] δεν θέλετε εκπληροί την επιθυμίαν της σαρκός [της παλιάς φύσης]". Ο τρόπος για να μην εκπληρώσει κανείς την επιθυμία της παλιάς φύσης, δεν είναι το να κρατά μια λίστα από μη και πρέπει αλλά να περπατήσει με την νέα φύση δηλαδή να βάλει στο μυαλό του και να χρησιμοποιήσει όλα τα πράγματα που ο Λόγος του Θεού λέει ότι είναι και ότι μπορεί να κάνει. Καθώς κάποιος κάνει αυτό, τα έργα της σαρκός εξαφανίζονται.

Το αποτέλεσμα του περπατήματος με την νέα φύση, με το πνεύμα, δίνεται στην προς Γαλάτας 5/ε/19-23 μαζί με τα αποτελέσματα του περπατήματος με την παλιά φύση, την σάρκα:



Προς Γαλάτας 5/ε/19-23

"Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός· τα οποία είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων· περί των οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει. Ο δε καρπός του πνεύματος είναι αγάπη, χαρά ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης εγκράτεια."



Η πρώτη κατηγορία από πράξεις ή συμπεριφορές είναι έργα της σάρκας, δηλαδή έργα τα οποία είναι εκδηλώσεις της παλιάς φύσης. Σε αντίθεση, η δεύτερη κατηγορία δίνει τον "καρπό του πνεύματος", δηλαδή το προϊόν του περπατήματος με το πνεύμα, με την νέα φύση. Επαναλαμβάνουμε ότι αυτό το προϊόν, ο καρπός της νέας φύσης, δεν έρχεται σαν αποτέλεσμα κάποιου συγυρίσματος της παλιάς φύσης αλλά με το περπάτημα με την νέα φύση δηλαδή, με το να μπουν καλά στο μυαλό και να χρησιμοποιηθούν όλα όσα ο Λόγος του Θεού λέει ότι είμαστε και μπορούμε να κάνουμε. Όπως μπορούμε να δούμε, μεταξύ των προϊόντων του περπατήματος με την νέα φύση, είναι επίσης η αγάπη. Η αγάπη επομένως δεν είναι μια ιδιότητα που θα μπορούσε να την έχει ο παλιός άνθρωπος, αφού είναι προϊόν του ΝΕΟΥ ανθρώπου, της νέας φύσης. Μαζί με την νέα φύση πήραμε την ικανότητα να αγαπάμε, να έχουμε χαρά ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα εγκράτεια. Καθώς περπατάμε με την νέα φύση, όλα αυτά έρχονται σαν προϊόν, σαν φρούτο, στις ζωές μας.

Για να καταλήξουμε λοιπόν: η αγάπη είναι κάτι το οποίο έχει να κάνει με την νέα φύση μόνο. Η παλιά φύση είναι νεκρή για τις παραβάσεις και τις αμαρτίες και τίποτα καλό δεν έρχεται απ’ αυτήν. Αυτό πιθανόν μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε το λάθος της φράσης "σ’ αγαπώ" όπως αυτή χρησιμοποιείται από τον κόσμο. Η αγάπη, όπως αυτή ορίζεται από τον Θεό στην Βίβλο, είναι προϊόν της νέας φύσης και δεν μπορεί να παραχθεί παρά μόνο από εκείνους οι οποίοι έχουν αυτήν την φύση (δηλαδή από ανθρώπους οι οποίοι έχουν ομολογήσει με το στόμα τους τον Κύριο Ιησού και έχουν πιστέψει με την καρδιά τους ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς), ΚΑΙ επίσης περπατάν μ’ αυτήν την φύση.





2. Προς Κορινθίους 13/ιγ/4-7: η αγάπη είναι......



Έχοντας ξεκαθαρίσει ότι η αγάπη είναι αποτέλεσμα του περπατήματος με την νέα φύση, θα πάμε τώρα στην προς Κορινθίους Α 13/ιγ/4-7 για να εξετάσουμε κάποια από τα πράγματα που η αγάπη είναι και κάποια που αυτή δεν είναι. Εκεί λοιπόν διαβάζουμε:



Προς Κορινθίους Α 13/ιγ/4-7

"Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται· η αγάπη ου ζηλοί· η αγάπη ου περπερεύται, ου φισιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αλήθεια· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει."

(αρχαίο κείμενο)



Παρακάτω θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε σε μεγαλύτερο βάθος καθένα από τα πράγματα που η αγάπη είναι και καθένα από τα πράγματα που δεν είναι, στοχεύοντας σε μια περισσότερο ακριβή κατανόηση αυτών.



i) Η αγάπη μακροθυμεί

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε ότι η αγάπη κάνει είναι ότι μακροθυμεί. Το ρήμα "μακροθυμώ" είναι σύνθετη λέξη από το "μακρύς" και "θυμός". "Μακροθυμώ" λοιπόν σημαίνει "καθυστερώ πολύ πριν να θυμώσω[3]" και είναι το αντίθετο του "ευέξαπτος". Το "μακροθυμώ" έχει περισσότερο την έννοια του είμαι υπομονετικός με τους ανθρώπους παρά του είμαι υπομονετικός με τις καταστάσεις. Για το τελευταίο υπάρχει μια άλλη λέξη (το "υπομένω") η οποία χρησιμοποιείται αργότερα στο ίδιο απόσπασμα της προς Κορινθίους Α. Η αγάπη επομένως δεν θυμώνει γρήγορα με τους ανθρώπους, δεν είναι ευέξαπτη, αλλά αντέχει υπομονετικά.





ii) Η αγάπη χρηστεύται

Κάτι άλλο που η αγάπη κάνει είναι ότι "χρηστεύται". Το ρήμα "χρηστεύομαι" που χρησιμοποιείται εδώ, δεν χρησιμοποιείται κάπου αλλού στην Καινή Διαθήκη. Εντούτοις, χρησιμοποιείται αρκετές φορές σε δυο άλλες μορφές. Η μια είναι το επίθετο "χρηστός" και η άλλη το ουσιαστικό "χρηστότης". "Χρηστός" σημαίνει "καλός, ήπιος, μαλακός, καλοκάγαθος· ενεργητικά ευεργετικός παρά την αχαριστία που μπορεί να εκδηλώνεται". Συνεπώς "χρηστεύομαι" σημαίνει συμπεριφέρομαι ως "χρηστός", δηλαδή είμαι καλός, ήπιος, μαλακός, καλοκάγαθος ακόμα και αν έχω να αντιμετωπίσω αχαριστία.





iii) Η αγάπη ου ζηλοί

Το ρήμα "ζηλόω" που παρουσιάζεται εδώ καθώς και το αντίστοιχο ουσιαστικό "ζήλος" χρησιμοποιούνται τόσο με καλή όσο και με κακή έννοια. Με καλή έννοια για παράδειγμα είναι η χρήση στην προς Κορινθίους Α 14/ιδ/1 όπου μας λέγεται: "ακολουθήται την αγάπη· και ζητήται μετά ζήλου [ζηλούτε στο αρχαίο] τα πνευματικά". Εντούτοις, οι περισσότερες χρήσεις είναι με την κακή έννοια. Μ’ αυτήν την έννοια, "ζήλος" σημαίνει φθόνος, ζήλια. Η Ιακώβου 3/γ/14-16 ξεκαθαρίζει τόσο την πηγή όσο και τα αποτελέσματα του ζήλου:



Ιακώβου 3/γ/14-16

"Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον ["ζήλος" στο αρχαίο] πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αλήθειας. Η σοφία αυτή δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης· διότι όπου είναι φθόνος ["ζήλος" στο αρχαίο] και φιλονικία, εκεί ακαταστασία, και παν αχρείον πράγμα"



Η πηγή του φθόνου και της ζήλιας είναι η σάρκα, η παλιά φύση (δες επίσης προς Γαλάτας 5/ε/20). Όταν υπάρχει φθόνος, τότε είσαι ευτυχισμένος όταν υποφέρω και υποφέρεις όταν είμαι ευτυχισμένος, εντελώς αντίθετα από ότι ο Λόγος του Θεού λέει (προς Κορινθίους Α 12/ιβ/26). Σε αντίθεση, και αφού η αγάπη δεν φθονεί, όταν αγαπάς είσαι ευτυχισμένος όταν είμαι ευτυχισμένος και υποφέρεις μαζί μου όταν υποφέρω.





iv) Η αγάπη ου περπερεύται

Κάτι άλλο που η αγάπη δεν κάνει είναι να "περπερεύται". Αν και ο Βάμβας έχει μεταφράσει αυτήν την λέξη σαν "αυθαδιάζω", αυτό που αυτήν σημαίνει είναι καυχώμαι[4], "κοκορεύομαι". Είναι αυτό το είδος συμπεριφοράς που λέει συνέχεια "εγώ έκανα, εγώ έχω, εγώ θα φτιάξω, εγώ εκείνο, εγώ το άλλο,....." Η λέξη "εγώ" χρησιμοποιείται πολύ συχνά από ένα άνθρωπο που "περπερεύται". Επίσης εμείς σαν χριστιανοί κάνουμε μερικές φορές το ίδιο πράγμα. Λέμε: "εγώ έκανα αυτό και εκείνο για τον Κύριο", "εγώ προσευχήθηκα τόσο πολύ", "εγώ ξόδεψα παρά πολύ χρόνο στην μελέτη της Βίβλου σήμερα", "εγώ ξέρω αυτό και το άλλο από την Βίβλο" εννοώντας ότι είμαι πιο καλύτερος από σένα που πιθανόν δεν έκανες "τόσα πολλά". Εντούτοις, όταν έχουμε αγάπη δεν καυχιόμαστε, γιατί γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μας κάνει διαφορετικούς από οποιονδήποτε άλλον αδελφό ή αδελφή στο σώμα του Χριστού. Όπως η προς Κορινθίους Α 4/δ/7 μας λέει:



Προς Κορινθίους Α 4/δ/7

Διότι τι σε διαφέρει από του άλλου; και τι έχεις το οποίον δεν έλαβες; Εάν δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;"



Καθετί που έχουμε μας δόθηκε από τον Κύριο. Το λάβαμε, δεν το πετύχαμε μόνοι μας. Γι’ αυτό ακριβώς δεν έχουμε κανένα λόγο να καυχόμαστε σε οτιδήποτε ή σε οποιονδήποτε άλλο εκτός από τον Κύριο. Όπως η προς Κορινθίους 1/α/29-31 λέει:



Προς Κορινθίους 1/α/31

"Ο ΚΑΥΧΩΜΕΝΟΣ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΑΣ ΚΑΥΧΑΤΑI."



Θα καυχηθούμε λοιπόν στην αξία μας, στις ικανότητες μας στην αφοσίωση μας; Όχι αν αγαπάμε. Aν αγαπάμε θα καυχηθούμε στον Κύριο και μόνο σ’ Αυτόν.





v) Η αγάπη ου φυσιούται

Κάτι άλλο που η αγάπη δεν κάνει είναι ότι δεν "φυσιούται". Κατά κυριολεξία το ρήμα "φισιόω" που χρησιμοποιείται εδώ σημαίνει "φουσκώνω, φυσάω". Στην Καινή διαθήκη χρησιμοποιείται 7 φορές 6 από τις οποίες στην προς Κορίνθιους Α[5]. Σε όλες τις περιπτώσεις χρησιμοποιείται μεταφορικά με την έννοια του υπερηφανεύομαι, φουσκώνω από περηφάνια. Μια χαρακτηριστική χρήση της λέξης αυτής είναι στην προς Κορινθίους Α 8/η/1 όπου διαβάζουμε:



Προς Κορινθίους 8/η/1-3

"Περί δε των ειδωλόθυτων, εξεύρομεν, ότι πάντες έχομεν γνώσιν· η γνώσις όμως φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί. Και εάν τις νομίζει ότι εξεύρει τι, δεν έμαθεν έτι ουδέν καθώς πρέπει να μάθει· αλλ’ εάν τις αγαπά τον Θεόν, ούτος γνωρίζεται υπ’ αυτού."



Η απλή εγκεφαλική γνώση φουσκώνει. Δεν μελετάμε την Γραφή για να κερδίσουμε εγκεφαλική γνώση αλλά για να γνωρίσουμε τον Θεό που αποκαλύπτει τον εαυτό του σ’ αυτήν. Όπως η Ιωάννου Α 4/δ/8 μας λέει: "όστις δεν αγαπά, δεν εγνώρισε τον Θεόν· διότι ο Θεός είναι αγάπη." Χωρίς αγάπη δεν θα γνωρίσουμε τον Θεό ακόμα και αν έχουμε πλήρη εγκεφαλική γνώση της Γραφής. Μάλιστα, αν η γνώση της Γραφής παραμείνει απλή εγκεφαλική γνώση και δεν συνοδευτεί από αγάπη τότε το αποτέλεσμα θα είναι να φέρει φούσκωμα, περηφάνια, δηλαδή το ακριβώς αντίθετο της αγάπης.





vi) Η αγάπη ουκ ασχημονεί

Κάτι άλλο που η αγάπη δεν κάνει είναι να ασχημονεί. "Ασχημονέω" σημαίνει "συμπεριφέρομαι απρεπώς, δε έχω την πρέπουσα συμπεριφορά, δρω ηθικώς άσχημα". Έτσι για παράδειγμα στην προς Ρωμαίους 1/α/27, το λάθος της ομοφυλοφιλίας αποκαλείτε "ασχημοσύνη" (το προϊόν του "ασχημονέω"). Η αγάπη επομένως δεν συμπεριφέρεται με απρεπή τρόπο, και όταν μια τέτοια συμπεριφορά παρατηρείται δεν προέρχεται παρά από τον παλιό άνθρωπο.





vii) Η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής

Κάτι άλλο που η αγάπη επίσης δεν κάνει είναι να ζητά "τα εαυτής". Υπάρχουν αρκετά μέρη στην Βίβλο που μας λένε να μην ζητάμε τα δικά μας, δηλαδή αυτά που έχουν να κάνουν με το άτομο μας. Η προς Ρωμαίους 15/ιε/1-3 μας λέει:



Προς Ρωμαίους 15/ιε/1-3

"Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μην αρέσκωμεν εις εαυτούς· αλλ’ έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον διά το καλόν προς οικοδομήν. Επειδή και ο Χριστός δεν ήρεσεν εις εαυτόν, αλλά καθώς είναι γεγραμμένον, "Οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ’ εμέ."



Επίσης: Προς Κορίνθιους 10/ι/23-24

"Πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, αλλά πάντα δεν συμφέρουσι· πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, αλλά πάντα δεν οικοδομούσι. Μηδείς ας μη ζητή το εαυτού αλλ’ έκαστος το του άλλου"



Όταν περπατάμε με αγάπη δεν επιζητούμε να ικανοποιήσουμε το άτομο μας, θέτοντας το σαν το κέντρο των δραστηριοτήτων μας. Σε αντίθεση υπηρετώντας τον Θεό με αγάπη, επιζητούμε να ικανοποιήσουμε, να ευλογήσουμε τους άλλους αδερφούς μας. Αυτό ακριβώς έκανε ο Ιησούς Χριστός για μας. Υπηρέτησε τον Θεό με αγάπη και δεν κοίταξε τα του ατόμου του. Γι’ αυτό και δέχτηκε να υποστεί το μαρτύριο του σταυρού. Όπως η προς Φιλιππησίους 2/β/7-11 μας λέει:



Προς Φιλιππησίους 2/β/7-11

"αλλ’ ΕΑΥΤΟΝ ΕΚΕΝΩΣΕ, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους· και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος ΥΠΗΚΟΟΣ μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν, και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα· διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουράνιων και επίγειων και καταχθόνιων· και πάσα γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού Πατρός."



Ο Ιησούς εξαιτίας της αγάπης που είχε για μας, άδειασε, εκκένωσε, τον εαυτό του, το άτομο του· και πήγε στον σταυρό για το χατίρι μας. Μήπως όμως πήγε χαμένος ή έκανε τζάμπα κόπο; ΟΧΙ. Αντίθετα επειδή το έκανε αυτό ("ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ" όπως λέει το κείμενο) "ο Θεός ΥΠΕΡΥΨΩΣΕΝ αυτόν". Όταν αγαπάμε βάζουμε το άτομο μας σε δεύτερη μοίρα και τους αδερφούς μας στο σώμα του Χριστού σε πρώτη. Το αποτέλεσμα δεν είναι ατομικό χάσιμο αλλά πλήθος από αμοιβές στον ουρανό και εδώ. Όπως ο Χριστός είπε στο κατά Ιωάννη 12/ιβ/25-26:



Κατά Ιωάννη 12/ιβ/25-26

"Οστις αγαπά την ψυχήν αυτού θέλει απολέση αυτήν· και οστις μισεί την ψυχήν αυτού[6] εν τω κόσμω τούτο εις ζωην αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν. Εάν εμέ υπηρετή τις, ΕΜΕ ας ακολουθεί· και όπου είμαι εγώ, εκεί θέλει είσθε και ο υπηρέτης ο εμός. ΚΑΙ ΑΝ ΤΙΣ ΕΜΕ ΥΠΗΡΕΤΗ, ΘΕΛΕΙ ΤΙΜΗΣΕΙ ΑΥΤΟΝ Ο ΠΑΤΗΡ"



Επίσης: Κατά Μάρκο 10/ι/29-30

"Αληθώς σας λέγω, δεν είναι ουδείς οστις, ΑΦΗΣΑΣ οικίαν, ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς, ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, δεν θέλει λάβει ΕΚΑΤΟΝΤΑΠΛΑΣΙΑ ΤΩΡΑ ΕΝ ΤΩ ΚΑΙΡΩ ΤΟΥΤΩ· οικίας και αδελφούς και αδελφάς και μητέρας και τέκνα και αγρούς, μετά διωγμών, ΚΑΙ ΕΝ ΤΩ ΕΡΧΟΜΕΝΩ ΑΙΩΝΙ ζωην αιώνιον"



Πόσες επενδύσεις γνωρίζετε που να αποδίδουν εκατονταπλάσια "ΤΩΡΑ ΕΝ ΤΩ ΚΑΙΡΩ ΤΟΥΤΩ"; Εκτός από την αλλαγή από το να φροντίζει κανείς τα του εαυτού του στο να φροντίζει με αγάπη τα του Θεού και των άλλων αδερφών του, δεν γνωρίζω καμία. Για να καταλήξουμε λοιπόν: Είτε επενδύουμε στο άτομο μας οπότε τα χάνουμε όλα, είτε αγαπάμε και αντί να φροντίζουμε τα του ατόμου μας πρώτα, φροντίζουμε τα του Θεού, στη οποία περίπτωση παίρνουμε εκατονταπλάσια και τιμές από τον ίδιο τον Πατέρα.





viii) Η αγάπη ου παροξύνεται

Κάτι άλλο που η αγάπη δεν κάνει είναι ότι δεν παροξύνεται. Το ρήμα "παροξύνω" σημαίνει "ακονίζω τροχίζοντας πάνω σε κάτι, προτρέπω, παροργίζω". Το αντίστοιχο ουσιαστικό είναι η λέξη "παροξυσμός". Όταν αγαπάμε λοιπόν δεν παροξυνόμαστε. Επομένως ο παροξυσμός, ο θυμός, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να συνυπάρχει με ειλικρινή αγάπη, αφού είναι αντίθετος προς αυτήν.





ix) η αγάπη ου λογίζεται το κακόν

Δυστυχώς η μετάφραση του Βάμβα έχει μεταφράσει το "λογίζομαι" που χρησιμοποιείται σαν "διαλογίζομαι" δηλαδή σκέφτομαι. Αλλά η κλασσική έννοια του "λογίζομαι" δεν είναι "σκέφτομαι" αλλά "υπολογίζω, λογαριάζω, μετρώ, είμαι απασχολημένος με υπολογισμούς και λογαριασμούς[7]" Μια πιο ακριβή μετάφραση είναι της "Καινής Διαθήκης κατά Νεοελληνικήν απόδοσιν" που λέει: "η αγάπη δεν λογαριάζει [μετρά] το κακόν". Μ’ άλλα λόγια η αγάπη δεν μετρά δεν υπολογίζει το κακό που μπορεί να τις έχει γίνει. Δεν κρατάει ανοιχτούς λογαριασμούς όπως λέμε. Αντίθετα ξεχνά γρήγορα και μόνιμα τα κακά τα οποία μπορεί να τις έχουν γίνει. Μερικές φορές οι άνθρωποι του κόσμου, δουλεύουν για χρόνια σχεδιάζοντας πως θα εκδικηθούν εκείνους που τους έχουν βλάψει. Εντούτοις, όταν κάποιος περπατά με την νέα φύση, όταν περπατά με αγάπη, τότε δεν κρατάει τα "δεφτέρια" ανοιχτά, φυλώντας το μανιάτικο όπως λέμε, αλλά ξεχνά και κοιτά μπροστά.





x) η αγάπη ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αλήθεια

Η αγάπη δεν χαίρεται με την αδικία. Η λέξη "αδικία" σημαίνει "αυτό το οποίο δεν είναι σε συμφωνία με το σωστό, αυτό που δεν έπρεπε να είναι εξαιτίας αποκεκαλυμένης αλήθειας, το λάθος". Κάθε τι που δεν είναι σε συμφωνία με την αλήθεια είναι αδικία. Και αφού από το κατά Ιωάννη 17/ιζ/17 γνωρίζουμε ότι η αλήθεια είναι ο Λόγος του Θεού, οτιδήποτε είναι ενάντια σ’ αυτόν τον Λόγο είναι αδικία. Έτσι λοιπόν σύμφωνα με αυτό το απόσπασμα, η αγάπη χαίρεται με την αλήθεια, τον Λόγο του Θεού, και όχι με ότι είναι ενάντια της και το οποίο είναι αδικία.





xi) Η αγάπη πάντα στέγει

Περνώντας στα τελευταία τέσσερα πράγματα που η αγάπη κάνει διαβάσουμε ότι τα "στέγει" όλα. Μια χαρακτηριστική χρήση του ρήματος "στέγω" είναι στην προς Κορινθίους 9/θ/12 όπου διαβάζουμε ότι ο Παύλος και εκείνοι που τον συνόδευαν, παρά τις μεγάλες τους ευθύνες, προτίμησαν να μην χρησιμοποιήσουν το δικαίωμα τους "να ζώσιν εκ του ευαγγελίου" (προς Κορινθίους Α 9/θ/14) "αλλά πάντα υποφέρομεν [αρχαίο: "στέγω". Η αναφορά εδώ είναι στον Παύλο και εκείνους που τον συνόδευαν] διά να μην προξενήσωμεν εμπόδιον τι εις το ευαγγέλιον του Χριστού." Μέσω της αγάπης που τα πάντα στέγει, υποφέρει, ανέχεται, ο Παύλος και οι συνοδοί του υπέφεραν τα πάντα για χάρη του ευαγγελίου του Χριστού.





xii) Η αγάπη πάντα πιστεύει

Κάτι άλλο που η αγάπη κάνει είναι να πιστεύει τα πάντα[8]. Βιβλικά πίστη σημαίνει πιστεύω ότι ο γραπτός ορθοτομημένος Λόγος του Θεού λέει καθώς επίσης και ότι ο Θεός λέει μέσω των φανερώσεων του αγίου πνεύματος. Η αγάπη επομένως πιστεύει όλα όσα ο Θεός λέει στον γραπτό ορθοτομημένο Λόγο του και στις φανερώσεις του αγίου πνεύματος.





xiii) Η αγάπη πάντα ελπίζει

Κάτι άλλο που ο Λόγος του Θεού μας λέει ότι η αγάπη κάνει είναι ότι ελπίζει τα πάντα. Ξανά η λέξη "πάντα" θα πρέπει να παίρνεται μέσα στο γενικότερο πλαίσιο του Λόγου του Θεού. Όπως με την πίστη έτσι και με την ελπίδα η αναφορά είναι σε εκείνα τα πράγματα τα οποία ο Θεός έχει ορίσει σαν μελλοντικές πραγματικότητες. Η αγάπη επομένως ελπίζει όλα όσα έχουνε οριστεί από τον Θεό σαν μελλοντικές πραγματικότητες.





xiv) Η αγάπη πάντα υπομένει

Τέλος μαθαίνουμε ότι η αγάπη υπομένει τα πάντα. Η σημασία του ρήματος "υπομένω" είναι όμοια με εκείνη του "μακροθυμέω" το οποίο συναντήσαμε προηγουμένως. Η διαφορά τους είναι ότι "ενώ το "υπομένω" αναφέρεται στην αντίδραση κάποιου απέναντι στις καταστάσεις, δηλώνοντας καρτερικότητα στις δυσκολίες, το "μακροθυμέω" αναφέρεται στην αντίδραση κάποιου απέναντι στους ανθρώπους, δηλώνοντας μια υπομονετική ανοχή λαθών ή ακόμη προκλητικών συμπεριφορών άλλων χωρίς αντεκδίκηση[9]" Η αγάπη επομένως, πέρα από πολύ υπομονετική απέναντι στους άλλους και τις αδυναμίες τους ("μακροθυμέω") είναι επίσης πολύ υπομονετική απέναντι στις καταστάσεις και δυσκολίες ("υπομένω"). Περιμένει με υπομονή χωρίς να καταρρέει στις δυσκολίες.





3. Συμπέρασμα

Τελειώνοντας αυτό το μέρος, είδαμε ότι η αγάπη είναι ένα προϊόν του περπατήματος με την νέα φύση, δηλαδή παράγεται καθώς βάζουμε στο μυαλό μας και χρησιμοποιούμε όλα τα πράγματα που ο Λόγος του Θεού λέει ότι είμαστε και μπορούμε να κάνουμε. Εξετάσαμε επίσης με λεπτομέρεια τα πράγματα τα οποία η προς Κορινθίους Α 13/ιγ/4-7 λέει για την αγάπη. Στο επόμενο τεύχος θα συνεχίσουμε για να δούμε κάποια περισσότερα πράγματα σχετικά με την αγάπη.

Για την συνέχεια δες άρθρο: «Μελέτες πάνω στην αγάπη (Μέρος ΙΙ)»


το παρον ειναι αναδημοσιευση του

Τάσου Κιουλάχογλου
http://www.jba.gr/gr/Articles/jbamay97.htm