«Πως οι Ευρωπαίοι πέφτουν πάντα στην παγίδα των Αγγλοσαξόνων.»
Για να στηθεί μια φάκα για ποντίκια χρειάζεται ένα τυράκι.
Για να στηθεί μια πολιτική φάκα χρειάζεται ένας χρήσιμος ηλίθιος.
Θα ξεκινήσω από τη δεκαετία του 1950 για να κατανοήσουμε πως παίζεται το παιχνίδι.
Μετά το Β’ ΠΠ υπήρξε τεράστια ανάγκη και ζήτηση για φτηνό πετρέλαιο και ενεργειακούς πόρους μιας και η ήπειρος βρισκόταν στο στάδιο της ανασυγκρότησης.
Η Ευρώπη πρωτίστως στηριζόταν στο λιγνίτη, τον άνθρακα και το πετρέλαιο. Η παραγωγή και εμπορία των πρώτων, επαρκούσε αφού οι λιγνιτοφόρες και ανθρακοφόρες περιοχές του Βελγίου και της Γερμανίας, κάλυπταν τις απαιτούμενες ανάγκες.
Το πετρέλαιο όμως στην Ευρώπη διατίθετο από τις χώρες της Μέσης Ανατολής.
Πρωτίστως από το Ιράν και δευτερευόντως από το Ιράκ και τη Σαουδική Αραβία. Το 60% των αναγκών της γηραιάς ηπείρου για αυτό το προϊόν προερχόταν από το Ιράν του οποίου τη διαχείριση των πετρελαιοπηγών είχε αναλάβει αποκλειστικά η Αγγλική εταιρεία British Petroleum η γνωστή μας «ΒΡ».
Τα κέρδη της εν λόγω εταιρείας σε διάστημα μόλις πέντε ετών 1947-1951 είχαν φτάσει το 75% του κρατικού προϋπολογισμού του ίδιου του Ιράν.
Χαρακτηριστικό είναι πως από το 1908 που ιδρύθηκε ως Anglo-Persian Oil Company μέχρι το 1946 δηλαδή για ένα διάστημα 38 ετών, το ενεργητικό της εταιρείας μόλις άγγιζε το 10% του ενεργητικού της τελευταίας πενταετίας 47-51. Και τότε συμβαίνει το εξής αναπάντεχο.
Γίνονται εκλογές στο Ιράν, τις κερδίζει το κόμμα του Εθνικού Μετώπου και πρωθυπουργός γίνεται ο Μοχάμεντ Μοσαντέκ.
Λίγους μήνες μετά το σχηματισμό κυβέρνησης, ο πρωθυπουργός Μοσαντέκ αποφασίζει να Εθνικοποιήσει τον πετρελαιοπαραγωγικό πλούτο της χώρας και να μεταφέρει τον έλεγχό του από την «ΒΡ» στη χώρα παραγωγής του, δηλαδή σε κρατική Ιρανική εταιρεία.
Αυτό είχε τέσσερις άμεσες επιπτώσεις.
1ον έφευγε ο μεσάζων από τη μέση εν προκειμένω η Αγγλική Εταιρεία.
2ον χανόντουσαν υπέρογκα έσοδα για το Ηνωμένο Βασίλειο σε συνδυασμό με την απώλεια στρατηγικής και πολιτικής υπεροχής.
3ον κατακλυζόταν η Ευρώπη από φτηνό πετρέλαιο γεμίζοντας παράλληλα τα κρατικά ταμεία του Ιράν
κ 4ον και βασικότερο, θα συνέβαλε στην απεξάρτηση του Ιράν από την επιρροή των μεγάλων δυνάμεων, μέσω του δόγματος της «αρνητικής ισορροπίας» όπως την είχε φανταστεί ο Μοσαντέκ.
Από μόνο του αυτό το γεγονός ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά των Άγγλων οι οποίοι επιβάλουν οικονομικό εμπάργκο στο Ιράν στο οποίο συμμετέχουν, παρά την σύγκρουση των συμφερόντων τους και κράτη της Ευρώπης μεταξύ αυτών Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία τα οποία και ζητούν την βοήθεια των ΗΠΑ.
Ένα χρόνο μετά, από κοινού Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ πραγματοποιούν πραξικόπημα στο Ιράν, φυλακίζουν τον Μοσαντέκ, δίνουν απεριόριστες εξουσίες στον Ρεζά Παχλεβι τον Σάχη της Περσίας και επαναφέρουν το προηγούμενο καθεστώς ελέγχου του Πετρελαίου.
Χρήσιμος ηλίθιος ο Σάχης και τυράκι οι υπερεξουσίες και τα οικονομικά οφέλη σε βάρος της ίδιας του της πατρίδας. Παρότι η Ευρώπη συνολικά έβγαινε κερδισμένη από την κίνηση Μοσαντέκ, γιατί θα είχε φτηνό πετρέλαιο, εν τούτοις συντάχθηκε και στήριξε τις προσπάθειες των Αγγλοσαξόνων στο πραξικόπημα, για τα συμφέροντα μιας πολυεθνικής εν προκειμένω της «ΒΡ» και σε βάρος των λαών της.
Ο Σάχης σχεδόν τριάντα χρόνια στην εξουσία δημιουργεί περιουσία τρεις φορές το ΑΕΠ της χώρας, καταπιέζει με βάναυσο τρόπο τον πληθυσμό και εφαρμόζει συστηματικό πογκρόμ διώξεων σε κάθε αντιφρονούντα.
Ο λαός σε μια τόσο πλούσια χώρα ζει στην φτώχεια και στην εξαθλίωση μέχρι να επαναστατήσει το 1979 και να φέρει τον Αγιατολάχ, τους Μουλάδες και τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό στην εξουσία.
Η επανάσταση του 1979 οδηγεί τον Σάχη στην εξορία και τον θάνατό του.
Με την εδραίωση των Μουλάδων στην εξουσία επανέρχεται το καθεστώς της εθνικοποίησης των πετρελαίων.
Οι αγγλοσάξονες κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση. Ξεκινούν το ίδιο παιχνίδι του εμπάργκο. Δεν τους βγαίνει και συνεχίζουν τη δοκιμασμένη συνταγή των πραξικοπημάτων. Δεν τους βγαίνει ούτε αυτό και πάνε παραπέρα. Εφαρμόζουν τη μέθοδο των πρακτόρων και της αντεπανάστασης.
Και αφού εξαντλούν όλα τα περιθώρια αποφασίζουν να βρουν τον χρήσιμο ηλίθιο, με το σκεπτικό, από τη μια να εκδικηθούν το καθεστώς Χομεϊνί για το ρεζίλεμα που τους έκανε με την κατάληψη της Αμερικανικής πρεσβείας από Ιρανούς φοιτητές, και από την άλλη να ανακόψουν την αυξημένη παραγωγή και διάθεση πετρελαίου στην Ευρώπη η οποία αν και είχε επιβάλει εμπάργκο εν τούτοις μέσω των τριγωνικών συναλλαγών μια χαρά το προμηθευόταν.
Πάμε τώρα στον δεύτερο ηλίθιο της ιστορίας.
Εδώ θα τους αναλύσουμε όλους τους ηλίθιους θα δούμε την τύχη που είχαν αλλά και το βρώμικο παιχνίδι των Αγγλοσαξόνων.
Δεύτερος λοιπόν χρήσιμος ηλίθιος και μάλιστα διπλά, ο πρόεδρος του ΙΡΑΚ Σαντάμ Χουσείν.
Η στρατηγική των Αγγλοσαξόνων ήταν απλή. Θα φούσκωναν τα μυαλά του υπερφίαλου Σαντάμ, περί υπερδύναμης της χώρας του στην περιοχή και ταυτόχρονα θα τον έπειθαν να επιτεθεί στο ΙΡΑΝ με το πρόσχημα ότι αυτό μεταφέρει στρατεύματα στα σύνορα (αυτό κάτι θυμίζει) για να επιτεθεί πρώτο, ενώ παράλληλα εξοπλίζει παραστρατιωτικές δυνάμεις Σηιτών μουσουλμάνων για την ανατροπή του ιδίου του Σαντάμ.
Το τυράκι...ότι το ΙΡΑΝ είναι στρατιωτικά αποδυναμωμένο και ο Σαντάμ θα έχει την ευκαιρία να ανακτήσει από αυτό κάποια εδάφη που διεκδικούσε ιστορικά.
Ο στόχος των ΗΠΑ ήταν να αποδυναμωθούν και τα δύο κράτη, και να αυξηθεί η τιμή του πετρελαίου που εκείνη την εποχή ήταν σε χαμηλά επίπεδα.
Μάλιστα οι ΗΠΑ είχαν φροντίσει από πριν να πιέσουν τον ΟΠΕΚ (Οργανισμός Πετρελαιο-παραγωγικών Κρατών) να μην αυξήσει την παραγωγή για να μην πέσουν και άλλο οι τιμές.
Ο Σαντάμ μπλέκεται σε έναν οκταετή πόλεμο και οι τιμές πετρελαίου εκτοξεύονται.
Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου οι Αμερικάνοι και Βρετανοί κερδίζουν τρισεκατομμύρια δολάρια, με τους πρώτους να φτάνουν στο σημείο να πουλούν για το κέρδος και από τα στρατηγικά αποθέματα που είχαν σε πετρέλαιο. Έφτασε το βαρέλι μεσοσταθμικά τα 30 δολάρια, τιμή ρεκόρ για την εποχή του.
Ο πόλεμος τελειώνει χωρίς νικητή αλλά και τις δύο οικονομίες κατεστραμμένες. Και οι δύο όμως είναι χώρες παραγωγής πετρελαίου και γρήγορα θα ανακάμψουν ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν μια και η συγκυρία των 30 δολαρίων το βαρέλι τους ευνοεί για γρήγορα έσοδα και αύξηση του ΑΕΠ.
Όμως υπολογίζουν χωρίς τον Αγγλοσάξονα.
Η ολοκλήρωση της καταστροφής των ΙΡΑΝ-ΙΡΑΚ αλλά και η απληστία των Αγγλοσαξόνων για κέρδος έναντι όλων των άλλων δεν έχει ολοκληρωθεί.
Τίθεται σε εφαρμογή το δεύτερο πλάνο του σχεδίου.
Ενώ ο Σαντάμ υπολογίζει πως με τα 30 δολάρια που έχει το βαρέλι σε δύο χρόνια θα έχει ανακάμψει η οικονομία της χώρας, οι Αμερικάνοι βάζουν τώρα το Κουβέιτ στην τελευταία συνεδρίαση του ΟΠΕΚ να δηλώσει αύξηση της παραγωγής κατά 50%, παρά τις αντιρρήσεις των άλλων μελών κρατών.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πέσει το βαρέλι σε μια νύχτα μέσα, από τα 30 δολάρια στα 18 και εν συνεχεία στα 12. Οι Αγγλοσάξονες έχουν χρησιμοποιήσει το Κουβέιτ ως Δούρειο Ίππο και αρχίζουν τώρα να δείχνουν στον Σαντάμ την προδοσία που αυτό έκανε.
Μάλιστα για να ενισχύσουν την επιχειρηματολογία τους προς αυτόν, αναφέρουν πως οι μυστικές τους υπηρεσίες έχουν ανακαλύψει πως το Κουβέιτ κλέβει πετρέλαιο από δικό του πετρελαιοφόρο ορίζοντα και δικά του πηγάδια.
Η Αμερικανίδα πρέσβης στο Ιράκ, Απρίλια Γκιλέσπι πείθει και σπρώχνει τον Σαντάμ ότι έχει τη σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ να εισβάλει στο Κουβέιτ.
Ο Σαντάμ επιτίθεται και τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Οι Αγγλοσάξονες, ΗΠΑ και Βρετανία με τη βοήθεια 32 συμμαχικών χωρών απελευθερώνουν το Κουβέιτ, εισβάλουν στο Ιράκ, εκτελούν τον Σαντάμ, καταστρέφουν τη χώρα και την οδηγούν σε κατακερματισμό.
Για να δώσουν δε, άλλοθι στη δική τους επίθεση, διανθίζουν το σενάριο με δόσεις ανθρωπιστικής διάστασης με την δήθεν ύπαρξη και χρήση χημικών όπλων εκ μέρους του καθεστώτος του Ιράκ εναντίον των αντιφρονούντων.
Ο χρήσιμος ηλίθιος δεν υπάρχει πια αλλά και οι χρήσιμοι ηλίθιοι Ευρωπαίοι δεν έχουν μοιραστεί, όσα τους είχαν υποσχεθεί οι Αγγλοσάξονες για να μπουν στον πόλεμο, ότι δήθεν θα κέρδιζαν μέσα από την ανασυγκρότηση της χώρας.
Οι πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις του Ιράκ έχουν λεηλατηθεί από τους Αγγλοσάξονες, ενώ οι πετρελαϊκές και κατασκευαστικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο Ιράκ μετά τον πόλεμο είναι στο σύνολό τους Αμερικανοβρετανικές.
Σε αντίθεση με την Ευρώπη που δέχεται τα κύματα των μεταναστών και της τρομοκρατίας εξ αιτίας ενός παιχνιδιού στο οποίο σύρθηκε και ενεπλάκη για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και Βρετανίας.
Για να φτάσουμε στο σωτήριο έτος 1990.
Η ΕΣΣΔ από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 αρχίζει να καταρρέει οικονομικά. Τρεις ήταν οι αιτίες που οδήγησαν στην κατάρρευση.
Η πρώτη έχει να κάνει με το ίδιο το κομουνιστικό σύστημα και την αλλοίωση του στο πέρασμα του χρόνου.
Το οικονομικό μοντέλο του κομουνισμού για την ΕΣΣΔ δεν ήταν λανθασμένο ή αποτυχημένο όπως θέλει να εμφανίζεται από τη Δύση.
Οι ηγέτες και η νομενκλατούρα είχε διαφθαρεί σε μέγιστο βαθμό και είχε σαπίσει. Η δεύτερη αιτία ήταν ο πόλεμος στο Αφγανιστάν και η οικονομική αιμορραγία που υπέστη η χώρα χωρίς αιτία.
Η πιο βασική όμως από τις προηγούμενες ήταν η ίδια η φιλοσοφία της συγκρότησης της ΕΣΣΔ. Μετά τον πόλεμο και τη συμφωνία της Γιάλτας η ΕΣΣΔ με κορμό τη Ρωσία βρέθηκε να αποτελείται από κράτη φτωχά και μη βιομηχανοποιημένα. Σε αντίθεση με την λεγόμενη Δύση συμπεριλαμβανομένης Αμερικής και Ιαπωνίας.
Επί παραδείγματι στην ΕΣΣΔ συμπεριλαμβάνονται Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Λετονία, Εσθονία, Λιθουανία, Αρμενία, Γεωργία, τμήμα της Γερμανίας, οι Τουρανικές και Ευρασιατικές εθνοτικές κοινότητες που ουδεμία βιομηχανική ανάπτυξη είχαν πριν τον πόλεμο και ουδεμία ανάπτυξη μετέπειτα ακόμα και αγροτοκτηνοτροφική.
Η Ρωσία κατά κύριο λόγο είχε επιφορτιστεί όχι μόνο να σηκώσει το βάρος της επιβίωσης αυτών των κρατών δορυφόρων αλλά ταυτόχρονα και να τις καθοδηγήσει μέσα από ένα κεντρικό και γραφειοκρατικό σύστημα λήψης αποφάσεων.
Με άλλα λόγια ο βασικός κορμός Ρωσία έπρεπε όπως λέμε απλοϊκά, να ταΐσει την φτωχή περιφέρεια.
Σε αντίθεση με τη Δύση που τα κράτη που την αποτελούσαν είχαν αξιοζήλευτη βαριά βιομηχανική παραγωγή πριν τον πόλεμο αλλά και ανεξαρτησία κινήσεων για την ανασυγκρότησή τους μετά από αυτόν.
Οι Αμερικάνοι μπορεί να συμμετείχαν στον Β΄ΠΠ πόλεμο αλλά αυτός πέρα από ανθρώπινες ζωές δεν τους στοίχισε σε υλικοτεχνική υποδομή ή καταστροφή του παραγωγικού τους ιστού. Δεν διαδραματίστηκε στα εδάφη τους.
Μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ είναι…ενώ τη Ρωσία που ήταν ο κορμός του Ανατολικού μπλοκ, την απομυζούσαν τα κράτη δορυφόροι, οι ΗΠΑ κορμός του Δυτικού κόσμου απομυζούσαν αυτές τα κράτη δορυφόρους.
Μάλιστα οι Αμερικάνοι προκειμένου να επισπεύσουν και επιταχύνουν την διάλυση της ΕΣΣΔ, ήδη από τη δεκαετία του 1980, δεν δίστασαν να προχωρήσουν και σε προβοκάτσια σε βάρος της, θυσιάζοντας αθώες ανθρώπινες ψυχές.
Είναι γνωστό το τραγικό συμβάν της 1ης Σεπτεμβρίου του 1983 όταν οι αυτοί καθοδήγησαν το επιβατικό Νοτιοκορεάτικο τζάμπο 747 με 267 επιβάτες να πετά πάνω από την ΕΣΣΔ, γνωρίζοντας ότι αυτό έχει παραβιάσει χωρίς λόγο Εθνικό Εναέριο χώρο και θα καταρριφθεί όπως και έγινε.
Ο στόχος τους ήταν όπως και αποδείχτηκε, να συμβεί το συγκεκριμένο γεγονός, για αυτό και έσπευσαν από την πρώτη στιγμή του τραγικού συμβάντος να ζητήσουν από την Ευρώπη και τον κόσμο να επιβληθούν κυρώσεις στην ΕΣΣΔ.
Κυρώσεις που παρέμειναν ακόμα και όταν πολύ αργότερα από την έρευνα που διεξήχθη αποδείχτηκε πως η συγκεκριμένη πτήση εκτελούσε κατασκοπεία στον εναέριο χώρο της ΕΣΣΔ με ασπίδα αθώα θύματα και παρά τις εκκλήσεις της πολεμικής αεροπορίας της ΕΣΣΔ να αποχωρήσει, εκείνο συνέχισε να πετά εντός αυτού και να αγνοεί τις συστάσεις των πιλότων των ρωσικών μαχητικών.
Για την ιστορία να πούμε πως ο μοναδικός ηγέτης από την τότε ΕΟΚ που αρνήθηκε να επιβάλει κυρώσεις, μέχρι να εξακριβωθούν τα ακριβή αίτια της κατάρριψης ήταν ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου.
Αυτά και άλλα πολλά από τα πιο μικρά μέχρι τα μεγαλύτερα, σε συνδυασμό με τις κάθε λογής προβοκάτσιες των Αγγλοσαξόνων, έφεραν την οριστική κατάρρευση και διάλυση της ΕΣΣΔ το 1990.
Οι πολιτικές, οικονομικές, και χωροταξικές αλλαγές που επήλθαν ανέδειξαν τις ΗΠΑ ως την απόλυτη παγκόσμια υπερδύναμη του πλανήτη, τόσο οικονομικά όσο και στρατιωτικά.
Τουλάχιστον για μια εικοσαετία, οι ΗΠΑ διαμόρφωναν και καθοδηγούσαν τα αποτελέσματα του σε κάθε επίπεδο.
Όμως, όπως πάντα συμβαίνει, μπορείς να έχεις πολλά για λίγο, δεν μπορεί να έχεις πολλά για πολύ. Όλες οι πατέντες και τα μονοπώλια έχουν ημερομηνία λήξης και ως τέτοια θεωρείται η ημερομηνία εμφάνισης του ανταγωνιστή.
Στο τέλος της εικοσαετίας οι ΗΠΑ βρέθηκαν ξαφνικά με τρεις ανταγωνιστές που αμφισβητούσαν την παντοδυναμία των.
Πρώτος η Κίνα που τις αμφισβητούσε οικονομικά και στρατιωτικά, δεύτερος η Ευρωπαϊκή Ένωση που σαν Νομισματική Ένωση τις αμφισβητούσε οικονομικά και τρίτος η Ρωσία που είχε επανακάμψει μετά την απελευθέρωσή της από τις υποχρεώσεις της ΕΣΣΔ και τις αμφισβητούσε οικονομικά και στρατιωτικά.
Μέσα σε αυτή την εικοσαετία ο πληθυσμός της γης έχει αυξηθεί κατά περίπου ένα δισεκατομμύριο, χώρες αρχίζουν να αναπτύσσονται ραγδαία και οι ενεργειακές ανάγκες αυξάνονται.
Η Κίνα από μόνη της απορροφά το 30% της παγκόσμιας ζήτησης πετρελαίου και δημιουργεί τεράστια στρατηγικά αποθέματα που από μόνα τους είναι ικανά να διαμορφώνουν την τιμή του.
Χαρακτηριστικό είναι πως ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάιντεν τον Νοέμβριο του 2021 ζήτησε από την Κίνα να παρέμβει στη μείωση της τιμής του πετρελαίου.
Η Αμερική με βάση όλα τα παραπάνω αρχίζει να συνειδητοποιεί πως χάνει το παιχνίδι της κυριαρχίας.
Τα παγκόσμια αποθέματα πετρελαίου θα έχουν εξαντληθεί σε βάθος εξήντα ετών στην καλύτερη των περιπτώσεων και οι νέες μορφές ενέργειας θα είναι εναλλακτικές.
Τα κέρδη θα μειωθούν ή θα εξαφανιστούν αλλά το χειρότερο για την Αμερική είναι ότι θα χάσει το στρατηγικό της πλεονέκτημα και ρόλο, από χώρες που θα έχουν την δυνατότητα να παράγουν και να προσφέρουν τέτοιες εναλλακτικές λύσεις.
Συνεπώς πριν μπουν αυτές στο χορό θα πρέπει να μπει η ίδια η Αμερική και να κερδοσκοπήσει σύντομα.
Όπως αναφέραμε και στην αρχή της ανάλυσης μας ο λιγνίτης, ο άνθρακας και το πετρέλαιο είναι οι αρχικοί ενεργειακοί πόροι.
Τώρα προστίθενται το φυσικό ή υγροποιημένο αέριο, η αιολική και ηλιακή ενέργεια και η πυρηνική ενέργεια στην ασφαλέστερη μορφή της.
Ο πρώτος σχεδιασμός των ΗΠΑ ήδη από τις αρχές του 1990 αφορά την κατάργηση του λιγνίτη. Προϊόν που παράγει ενέργεια είναι φτηνό, χρησιμοποιείται από τρίτες χώρες που όμως εξυπηρετούνται από αυτό και δεν είναι καταναλωτές των υπολοίπων μορφών ενέργειας.
Με άλλα λόγια έχουμε χώρες που δεν είναι πελάτες των ΗΠΑ για τον απλούστατο λόγο δεν τις έχουν ανάγκη.
Σε αυτούς τους μη πελάτες, ο στόχος των ΗΠΑ είναι να δημιουργηθούν ανάγκες ακόμα και αν δεν έχουν.
Πως το κάνουν αυτό ? Με την κατάργηση του λιγνίτη.
Πως όμως καταργούν τον λιγνίτη και με τι δικαιολογία ή πρόσχημα ?
Κάλεσαν τα πλούσια κράτη μια μέρα στο Κιότο της Ιαπωνίας, έβαλαν και τον αντιπρόεδρό τους Αλ Γκόρ να προμοτάρει την καταστροφή του κλίματος και έβαλαν τα μικρά κράτη μέσω των διαφόρων Ενώσεων, ΕΕ ή Ένωση μικρών Νησιωτικών κρατών να υπογράψουν τη συμφωνία για την κατάργηση του λιγνίτη ενώ οι ίδιες οι ΗΠΑ συνεχίζουν μέχρι και σήμερα, να είναι στις πρώτες θέσεις σε παγκόσμια παραγωγή μαζί με τη Γερμανία και τη Βρετανία.
Σαράντα οκτώ μικρές χώρες μεταξύ αυτών και η Ελλάδα υπέγραψαν στην ουσία την κατάργηση του λιγνίτη.
Σαράντα οκτώ χώρες που όλες μαζί παράγουν λιγνίτη μόλις το 0,38% της παγκόσμιας παραγωγής συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας σταμάτησαν τη χρήση λιγνίτη προς χάρη της προστασίας του κλίματος.
Μάλιστα η Ελλάδα δεν χρησιμοποιεί καν λιγνίτη αλλά άνθρακα και μόνο για μια εταιρεία τη ΔΕΗ.
Εφ΄ όσον με βάση τα παραπάνω η Ευρώπη πήρε μια τέτοια απόφαση λογικό είναι να αναζητήσει νέες μορφές ενεργειακών πόρων.
Αυτές εντοπίζονται αρχικά στην Αιολική και Ηλιακή ενέργεια για να ακολουθήσει το αέριο φυσικό ή υγροποιημένο και όλες μαζί να αποτελέσουν τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας τις λεγόμενες ΑΠΕ.
Όμως οι δύο πρώτες δεν καλύπτουν τις ενεργοβόρες ανάγκες της Βιομηχανικής Ευρώπης ή μάλλον τις καλύπτουν σε ποσοστό μόλις 30% και αυτό υπό ιδανικές καιρικές συνθήκες.
Εκείνο που απομένει είναι το αέριο. Εκείνη που μπορεί να το προμηθεύσει είναι η Ρωσία και μάλιστα σε τεράστιες ποσότητες.
Η σχέση Ευρώπης Ρωσίας με συνδετικό κρίκο το αέριο θα καλύψει τις ανάγκες της Ευρώπης, θα αυξήσει την παραγωγική της βάση, θα κάνει την οικονομία της πιο ανταγωνιστική, θα δημιουργήσει εξωστρέφεια κεφαλαίων ανάμεσα στις δυο αυτές οικονομίες Ευρώπης Ρωσίας, θα αποδυναμώσει τις συναλλαγές με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τα πετρελαιοπαραγωγά κράτη δορυφόρους των, Ιράκ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κουβέιτ, Κατάρ, Σαουδική Αραβία.
Υπ όψη πως σε όλα αυτά τα κράτη κουμάντο κάνουν Αμερικανοβρετανικές εταιρείες κολοσσοί. Όπου δεν έκαναν βλέπε Λιβύη κατέστρεψαν την αγορά.
Από την άλλη θα γιγαντώσει την οικονομία της Ρωσίας αλλά το κυριότερο θα της προσδώσει στρατηγικό χαρακτήρα και πλεονέκτημα.
Μια αμφίδρομη ισότιμη σχέση οικονομικά ισχυρής Ευρώπης και στρατιωτικά πανίσχυρης Ρωσίας θα αλλάξει το status quo του πλανήτη ολόκληρου, επί το λαϊκότερο θα τινάξει την μπάνκα στον αέρα.
Όλα τα παραπάνω τα γνώριζαν οι Αγγλοσάξονες και για αυτό ήδη από τις αρχές του 2000 άρχισαν να πιέζουν πρώτα τη Ρωσία και μετά την ίδια την Ευρώπη, προκειμένου να σπάσουν αυτή τη διασύνδεση.
Όπως όμως προ είπαμε για την επίτευξη του στόχου των Αγγλοσαξόνων χρειάζεται ο χρήσιμος ηλίθιος και το τυράκι.
Οι αγγλοσάξονες ψάχνουν πάντα για το μαλακό υπογάστριο κάθε χώρας, ψάχνουν πάντα να δημιουργούν τη λεγόμενη θεωρία «Διαίρει και βασίλευε» .
Το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν πως οι ΗΠΑ αναγνώρισαν τις αποσχιθείσες περιοχές από την Ρωσία και αυτή το δέχτηκε, με τα σύνορα που ίσχυαν πριν της συμφωνίας Μολότοφ-Ρίμπεντροπ το 1939.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα στα αποσχιθέντα κράτη να υπάρχουν ολόκληρες εδαφικές περιοχές με καθαρά Ρωσικό πληθυσμό που ζητούσε την αυτονομία του.
Εδώ ας λάβουμε υπ όψη μας πως το πολιτικό Διοικητικό Σύστημα της ΕΣΣΔ αλλά και της Ρωσίας ήταν και είναι δομημένο στην ύπαρξη τέτοιων Αυτόνομων Διοικητικά Δημοκρατιών εντός των συνόρων της.
Ήταν άλλωστε Συνταγματικά κατοχυρωμένο. Ακόμα και σήμερα εντός των συνόρων της Ρωσίας υπάρχουν 22 Αυτόνομες Δημοκρατίες, (μία από αυτές την Ουντμουρτία στην πόλη Γκλάζοφ την έζησα για 25 ολόκληρα χρόνια) βέβαια όχι με όλα τα δικαιώματα που είχαν επί ΕΣΣΔ αλλά υπάρχουν.
Το μαλακό υπογάστριο ήταν η ίδια η Γεωργία. Η Γεωργία και η Αρμενία ήταν οι πρώτες χώρες που αποπειράθηκαν οι ΗΠΑ να εντάξουν στο ΝΑΤΟ.
Αυτό θα τους έδινε με τη Γεωργία στρατηγικό πλεονέκτημα και πρόσβαση στον Εύξεινο Πόντο απέναντι από τα στρατηγικά λιμάνια της Οδησσού και της Κριμαίας και από την άλλη με την Αρμενία θα έβγαιναν στην πλάτη του Ιράν.
Το σχέδιο απέτυχε επειδή εκείνη την εποχή Πρόεδρος της Γεωργίας συν έπεσε να είναι ο Εντβαρντ Σεβαρντνάτζε πρώην υπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ με τρομακτική εμπειρία στα παιχνίδια των ΗΠΑ.
Όμως ο χρήσιμος ηλίθιος και το τυράκι βρέθηκαν.
Το 2008 οι ΗΠΑ έβαλαν το ανδρείκελο πρόεδρο της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι να επιτεθεί στη Ρωσική περιοχή της Νότιας Οσετίας με το πρόσχημα της κατάληψης.
Οι Αγγλοσάξονες του φούσκωσαν τα μυαλά όπως και στον Σαντάμ ότι τώρα έχει τη στήριξή τους και τη δύναμη να κερδίσει. Ο Σαακασβίλι επιτέθηκε και έσπασε τα μούτρα του.
Οι Αγγλοσάξονες ποσώς ενδιαφέρονταν για την τύχη της επέμβασης, για τους νεκρούς, για τον ίδιο τον Πρόεδρο της Γεωργίας. Εκείνο που τους ενδιέφερε ήταν να αναγκάσουν την Ρωσία να επέμβει, να την κατηγορήσουν για εισβολή σε μια τρίτη χώρα και να της επιβάλουν κυρώσεις.
Έβλεπαν πως η Ρωσία αρχίζει να αναπτύσσεται και έπρεπε με τις κυρώσεις να την φρενάρουν.
Σήμερα για την ιστορία ο Σαακασβίλι είναι φυλακισμένος στη Γεωργία για εσχάτη προδοσία.
Όσα όμως ακολουθούν την πορεία Σαακασβίλι μετά τον διωγμό του από τη Γεωργία είναι τραγελαφικά και αξίζει να τα δούμε για να καταλάβουμε τα παιχνίδια των Αγγλοσαξόνων.
Ο Σαακασβίλι χρήσιμος ηλίθιος παίζει το παιχνίδι τους, στη συνέχεια τον φυγαδεύουν και τον στέλνουν να βρει άσυλο και να προστατευθεί στην Ουκρανία.
Στην Ουκρανία οι ΗΠΑ πιέζουν τον τότε Πρόεδρο της Πέτρο Ποροσένκο να του δώσει Ουκρανική Υπηκοότητα, και στη συνέχεια βάζουν τον σημερινό Πρόεδρο της Ουκρανίας Ζελένσκι να φυλακίσει τον πρώην Πρόεδρο Ποροσένκο, να άρει την υπηκοότητα του Σαακασβίλι και να τον επιστρέψει στη Γεωργία για να δικαστεί, προκειμένου να εξομαλυνθούν οι σχέσεις Γεωργίας και ΗΠΑ μετά την ατυχή εισβολή της πρώτης.
Να επισημάνουμε πως από το 1990 με την διάλυση της ΕΣΣΔ η Ρωσία όχι μόνο δεν επιτέθηκε σε κανένα κράτος, όχι μόνο παρείχε απόλυτη στήριξη και βοήθεια στις αποσχιθείσες περιοχές αλλά προχώρησε και ένα βήμα παραπέρα.
Ίδρυσε την Ανεξάρτητη Κοινοπολιτεία Κρατών (ΚΑΚ) για να τις προστατεύσει μέχρι να στηθούν στα πόδια τους. Καθόλου τυχαίο ότι ιδρυτικό κράτος μαζί με την Ρωσία ήταν η Ουκρανία.
Στον αντίποδα οι ΗΠΑ εκμεταλλεύτηκαν την διάλυση της ΕΣΣΔ και της Ρωσίας και έσπευσαν πρώην Δημοκρατίες του λεγόμενου ανατολικού μπλοκ συνολικά 14 τον αριθμό, να τις εντάξουν στο ΝΑΤΟ, παραβιάζοντας τη Συμφωνία που είχαν κάνει με τους Ρώσους, προκειμένου να ενοποιηθούν οι δύο Γερμανίες.
Συμφωνία που προέβλεπε μη επέκταση του ΝΑΤΟ σε αυτές τις Δημοκρατίες.
Αλλά οι ΗΠΑ εκμεταλλεύτηκαν και το τέλος του ψυχρού πολέμου και την ανυπαρξία του αντίπαλου δέους για να επέμβουν σε άλλες κυρίαρχες χώρες.
Συνολικά από το 1990 μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ έχουν επέμβει στρατιωτικά σε 49 κυρίαρχα κράτη.
Παρόλα αυτά ο Πούτιν και η Ρωσία τους ανέχτηκαν. Όμως κάποτε ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Και φτάνει όταν αποκαλύπτεται ότι οι ΗΠΑ θέλουν να στραγγαλίσουν τη Ρωσία οικονομικά και να την κάνουν δορυφόρο τους.
Για να θυμηθούμε κάποια γεγονότα.
Πόλεμος Σερβίας. Πόλεμος στον αγωγό Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολης.
Εδώ να μείνουμε.
Η Ρωσία με σταθερούς δύο παίκτες κράτη, τη Βουλγαρία και την Ελλάδα διαβλέπει στην κατασκευή ενός αγωγού διακίνησης αργού πετρελαίου που θα έχει γεωπολιτική σταθερότητα και θα προμηθεύει την Ευρώπη με Ρωσικό πετρέλαιο.
Όλες οι κυβερνήσεις από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, Ανδρέα Παπανδρέου, Κώστα Σημίτη μέχρι τον Κώστα Καραμανλή, συμπεριλαμβανομένης και της ΕΕ κατανοούν την δύναμη αυτού του αγωγού και δίνουν το πράσινο φως.
Έλληνες και Βούλγαροι συμφωνούν στο αρχικό σχέδιο των πόρων και ο αγωγός ξεκινά με στόχο το 2010 να έχει ολοκληρωθεί.
Ξαφνικά και ως δια μαγείας οι Βούλγαροι με πρόσχημα το περιβάλλον κάνουν πίσω και ο αγωγός ακυρώνεται. Ο τότε Πρόεδρος της Βουλγαρίας Γκεόργκι Παρβάνοφ άφησε να εννοηθεί ότι υπήρχε ειλημμένη συμφωνία ακύρωσης του αγωγού από παλαιότερα προκειμένου να ενταχθεί η Βουλγαρία στο ΝΑΤΟ.
Ένα άλλο παράδειγμα στραγγαλισμού της Ρωσίας και μάλιστα πρόσφατο είναι τα γεγονότα στο Καζακστάν.
Η Δύση τα παρουσίασε σαν αντίδραση των Καζάκων προς την κυβέρνηση για την ακρίβεια των τιμών.
Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη και έχει την πηγή της στο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν.
Όταν ο Ερντογάν κατήγγειλε τις ΗΠΑ για συμμετοχή της στο πραξικόπημα δεν είχε άδικο.
Η φιλία μεταξύ Ερντογάν και Πούτιν αφορμή είχε την προειδοποίηση του Πούτιν προς αυτόν ότι επίκειται πραξικόπημα εναντίον του.
Οι μυστικές υπηρεσίες της Ρωσίας είχαν εντοπίσει μεγάλο όγκο ατόμων Αμερικανικής Υπηκοότητας που είχαν εισέλθει στην Τουρκία με διπλωματικά διαβατήρια.
Χαρακτηριστικό είναι πως περίπου 3.000 άτομα πηγαινοερχόντουσαν στην Τουρκία με Αμερικάνικα Διπλωματικά διαβατήρια και ενημέρωσαν τις αντίστοιχες υπηρεσίες της Τουρκίας.
Οι Τούρκοι έκαναν έλεγχο και επαλήθευσαν τις πληροφορίες της Μόσχας.
Κάτι ανάλογο έγινε και στο Καζακστάν.
Ο στόχος των ΗΠΑ μέσω πρακτόρων της, ήταν η ανατροπή του προέδρου Τοκάγιεφ και η τοποθέτηση νέου Προέδρου τύπου Ζελένσκι.
Οι ΗΠΑ ήθελαν την αποχώρηση του Καζακστάν από την Κοινοπολιτεία με τη Ρωσία και τον έλεγχο του διαστημικού σταθμού του Μπαικονούρ.
Ταυτόχρονα τον αποκλεισμό της Ρωσίας από την πρόσβαση σε ουράνιο και τον έλεγχο αυτού, αφού το Καζακστάν είναι ο βασικός τροφοδότης της Ρωσίας σε ουράνιο και η πρώτη χώρα παραγωγής του παγκόσμια. Και εδώ όμως οι Αμερικάνοι έσπασαν τα μούτρα τους.
Και ερχόμαστε στο ζήτημα της Ουκρανίας.
Στο διάγγελμά του ο Πούτιν έκανε τεκμηριωμένα μια πλήρη ιστορική περιγραφή για τη χώρα Ουκρανία.
Οι αγγλοσάξονες από την αρχή του 2010 είχαν εντοπίσει την χρησιμότητα της Ουκρανίας τόσο για την Ευρώπη, όσο και για τη Ρωσία.
Θεωρούσαν ότι ελέγχοντας την Ουκρανία και τους αγωγούς φυσικού αερίου αυτής θα ελέγχουν τα πάντα.
Οι συνθήκες όμως δεν ευνοούσαν αφού οι σχέσεις των δύο προέδρων Γιανουκόβιτς και Πούτιν ήταν άριστες.
Έτσι απλά περίμεναν και η χρυσή ευκαιρία ήρθε όταν ο τότε πρόεδρος της Ουκρανίας Γιονουκόβιτς, αποχώρησε από τις συνομιλίες για ένταξη της χώρας του στην ΕΕ.
Η πεπονόφλουδα είχε στηθεί.
Απαιτούσαν από τον Γιανουκόβιτς πως για να μπει στην ΕΕ η χώρα , έπρεπε να μπει και στο ΝΑΤΟ. Εκβιασμός που δεν μπορούσε να περάσει λόγω της αντίδρασης της Μόσχας.
Ο Γιανουκόβιτς διέκοψε τις συνομιλίες και με το καλά οργανωμένο σχέδιο που είχαν στήσει οι μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας και των ΗΠΑ ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις και η αναταραχή στο Κίεβο.
Ο Γιανουκόβιτς έπεσε και τη θέση του πήρε ο Πέτρο Ποροσένκο.
Σε όλη τη διάρκεια της θητείας του ήταν και αυτός σθεναρά αντίθετος στην είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ αν και είχε στηρίξει ηθικά και οικονομικά την εξέγερση των Ουκρανών στο Μαιντάν το 2014.
Έτσι οι ΗΠΑ εμφανίζουν το 2019 τον Ζελένσκι.
Ποιος είναι ο Ζελένσκι αναζητήστε τον στο Google.
Η κερκόπορτα είχε ανοίξει.
Το πρώτο πράγμα που ζήτησε ο Ζελένσκι, ήταν να μπει η χώρα του στο ΝΑΤΟ. Αυτό θα εξυπηρετούσε τα σχέδια των Αγγλοσαξόνων.
Ο Πούτιν δεν θα το δεχόταν ποτέ αυτό και έτσι θα τον έσερναν σε επέμβαση κατά της Ουκρανίας.
Για τον Πούτιν ήταν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Αν δεχόταν την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, πρώτον θα έπεφτε και δεύτερον η Ρωσία θα στραγγαλιζόταν γεωπολιτικά και στρατηγικά.
Όλα αυτά όμως βασικό στόχο είχαν μια σύγκρουση Ευρώπης Ρωσίας.
Το κατόρθωσαν οι Αγγλοσάξονες ? Θα πω ΝΑΙ μετά βεβαιότητας.
Πρώτον όπως και σε όλες τις περιπτώσεις ζήτησαν κυρώσεις. Στην ουσία μια και βασική ζητούσαν.
Να διακοπεί ο αγωγός φυσικού αερίου προς την Ευρώπη.
Η Ευρώπη έπεσε στην παγίδα.
Δεύτερον με τις κυρώσεις ανακόπτουν την οικονομική άνοδο της Ευρώπης.
Τρίτον σπάνε τους δεσμούς ανάμεσα σε αυτή και τη Ρωσία.
Τέταρτον στραγγαλίζουν την οικονομία της Ρωσίας.
Πέμπτο αναγκάζουν την Ευρώπη να μεταφέρει τουλάχιστον ένα τρις δολάρια προς τις δικές τους εταιρείες φυσικού αερίου που εδρεύουν σε ΗΠΑ και Κατάρ.
Εδώ σημειώστε και δεν είναι καθόλου τυχαίο γιατί οι ΗΠΑ αντέδρασαν στην δημιουργία του East med.
Τι είπαν οι Αμερικάνοι ξεδιάντροπα φανερώνοντας τις προθέσεις τους.
«Θα καλύψουμε εμείς τις ανάγκες της Ευρώπης με υγροποιημένο αέριο».
Δεν είπαν όμως την τιμή.
Ας δούμε όμως και πως οι Αγγλοσάξονες έσπρωξαν τον Πούτιν σε επέμβαση.
Τι ζητούσε ο Πούτιν στις διαπραγματεύσεις?
Πρώτον να μη γίνει μέλος του ΝΑΤΟ η Ουκρανία και δεύτερον να σεβαστεί η Ουκρανία τη συμφωνία του Μίνσκ για την αυτονομία του Ντονμπάς.
Δυο πολύ απλά πράγματα που δεν ήταν σε βάρος κανενός.
Γιατί όμως ο Πρόεδρος της Ουκρανίας στάθηκε τόσο ανένδοτος ? Απλά γιατί έπαιζε το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου.
Για να σκεφτούμε τι θα είχε συμβεί αν ο Ζελένσκι είχε δεχτεί τις διαπραγματεύσεις.
Η Ρωσία δεν θα είχε επέμβει, οι Ευρωπαίοι δεν θα επέβαλαν κυρώσεις, ο αγωγός θα γινόταν και οι Αγγλοσάξονες θα έμεναν με τον Γιακουμή στο χέρι.
Θα ισχυριστεί κάποιος ότι αυτά θα γινόντουσαν και αν η Ρωσία δεν έμπαινε στην Ουκρανία.
Τότε όμως θα έμπαινε το ΝΑΤΟ και τα ίδια θα δημιουργούσαν οι Αγγλοσάξονες αργότερα με τη Ρωσία να έχει πλέον να αντιμετωπίσει το ΝΑΤΟ και όχι την Ουκρανία.
Τσακίζεις το Χίτλερ πριν αναπτυχθεί. Αν οι Ευρωπαίοι τον είχαν τσακίσει από το 1938 δεν θα είχαμε Β’ ΠΠ.
Υ.Γ. Οι Αγγλοσάξονες και κυρίως οι ΗΠΑ θα κερδίσουν και από το σιτάρι, θα πλήξουν και την Κίνα που έχει συμβόλαια με την Ουκρανία και απορροφά το 45% της συνολικής παραγωγής της.
Του Τάσου Σιδεριδη
