Σήμερα τα τρία τέταρτα των Ελλήνων πιστεύουν ότι χρειάζεται να δημιουργηθεί ένα νέο κόμμα γιατί κανένα από τα παλιά δεν τους αντιπροσωπεύει. Αυτοί που ασχολούνται στην Ελλάδα επαγγελματικά με την πολιτική είναι το 50% του πληθυσμού (οι περισσότερη αμισθί, όσοι όμως πληρώνονται θεωρούν…υποχρέωση τους να παίρνουν το μισθό και των άλλων).
Όλοι αυτοί λοιπόν που έμειναν άμισθοι, ονειρεύονται να φτιάξουν ένα καινούριο κόμμα που ασφαλώς θα επικρατήσει εκμεταλλευόμενο το γενικό χάος που θα υπάρχει σε μερικά χρόνια στην Ελλάδα. Φυσικά το κόμμα αυτό θα σώσει την Ελλάδα για άλλη μια φορά, η οποία θα είναι και η τελευταία της.
Το επιχείρημα που προβάλουν για την καινούρια αυτή ελληνική δημιουργία είναι “ότι δεν πάμε καλά σε τίποτα”. Εάν όμως επιμείνετε στο να σας δώσουν πιο πολλές λεπτομέρειες τι εννοούν με το “δεν πάμε καλά”, θα ανακαλύψετε σύντομα ότι οι σημαντικότεροι και βαθύτεροι λόγοι που τους οδήγησαν σε αυτό το συμπέρασμα είναι ένας ή περισσότεροι από τους παρακάτω:
α. Γιατί δεν ανήκουν στο κόμμα που κυβερνά την συγκεκριμένη στιγμή αλλά ανήκουν στην αντιπολίτευση.
β. Γιατί αισθάνονται ότι οι ίδιοι έμειναν έξω από την μοιρασιά της εξουσίας (παρόλο ότι ανήκουν στο κυβερνών κόμμα).
γ. Γιατί δεν τα «οικονόμησαν» όπως περίμεναν με τις νέες ρυθμίσεις.
δ. Γιατί εθίγησαν τα προσωπικά τους συμφέροντα.
Οι άνθρωποι αυτοί που παρουσιάζουν ένα είδος διχασμού προσωπικότητας μπορεί να σας πείσουν πολύ εύκολα ότι τίποτε σε αυτό τον τόπο δεν έγινε ποτέ σωστά και ότι ο,τιδήποτε έκανε οποιαδήποτε κυβέρνηση, την οποία φυσικά αντιμάχονταν, ήταν όχι μόνο λανθασμένο αλλά και τελείως καταστροφικό για τον τόπο. Ενώ αυτοί και το κόμμα τους σίγουρα θα μας σώσουν μόλις πάρουν την εξουσία. Μέσα τους ξέρουν βέβαια ότι λένε ψέματα.
H αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Όλες οι κυβερνήσεις έκαναν και σωστά και λανθασμένα πράγματα. Όσοι όμως ανήκαν στην αντιπολίτευση, θέλησαν να δούνε μόνο τα στραβά και τα ανάποδα, μποϋκοτάροντας πάντα τις κυβερνητικές αποφάσεις ακόμα κι όταν ήταν οφθαλμοφανώς σωστές!!!
Στην Ελλάδα μόνο μπορεί να εμφανισθεί το εξής φαινόμενο, αυτοί που υποστηρίζουν μια κυβέρνηση θα ενέκριναν ακόμα και την ολοκληρωτική πώληση της Ελλάδας στους ξένους και σε τιμή ευκαιρίας μάλιστα, ενώ οι ίδιοι άνθρωποι, αν ανήκαν στην αντιπολίτευση, θα κόπτονταν γιατί μια ξένη εταιρεία έκανε κάποια μικρή επένδυση στην Ελλάδα, υποστηρίζοντας με πάθος ότι έτσι ξεπουλήσαμε την Ελλάδα στους ξένους και μερικά άλλα παρόμοια.
Αυτός επομένως που απέτυχε σε όλες τις περιπτώσεις δεν ήταν οι κυβερνήσεις άλλα ο απληροφόρητος και παρασυρμένος λαός. Είναι γνωστό άλλωστε ότι κάθε λαός βγάζει πάντα την κυβέρνηση που του αξίζει. Κανένας λαός δεν εμπαίζεται, ένας καλός λαός δεν μπορεί να βγάλει μια κακή κυβέρνηση! Όπως επίσης κανένας υποβαθμισμένος λαός δεν μπορεί να βγάλει μια εξαίρετη ηγεσία. Κανένας λαός δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του και να βγάλει μια κυβέρνηση που θα είναι πιο εξελιγμένη από τον μέσο όρο των υπηκόων της (αν καμιά φορά συνέβη το αντίθετο, δηλαδή «εκ παραδρομής» ανέδειξε έναν σημαντικό ηγέτη που ξεπερνούσε τον μέσο όρο των υπηκόων του, κάποιοι φρόντιζαν γρήγορα να τον ξεφορτωθούν ή να τον ρίξουν για να επαναφέρουν την ισορροπία). Αν μια κυβέρνηση είναι «ανισόρροπη», είναι δηλαδή ή πολύ καλή ή πολύ κακή, θα πέσει γρήγορα και εύκολα. Αν όμως κατορθώσει να μείνει περισσότερο από τέσσερα χρόνια στην εξουσία σημαίνει ότι την τραβάει το αίμα του Έλληνα και προφανώς είναι ότι του χρειάζεται! Επομένως για τα δεινά αυτού του τόπου μην ψάχνετε να βρείτε τους υπαίτιους στις κυβερνήσεις… ψαχτείτε εσείς οι ίδιοι.
Όπως ανέφερα προηγουμένως ο μόνος λόγος που κάποιος αρχηγός της αντιπολίτευσης μπορεί να σας πείσει πως μια οποιαδήποτε κυβέρνηση τα έκανε παντού και πάντοτε μούσκεμα είναι ότι είστε πολιτικά ανώριμος. Γιατί δεν έχετε δική σας υπεύθυνη γνώμη. Γιατί ποτέ δεν θελήσατε να ενημερωθείτε σφαιρικά και γιατί εγκαταλειφθήκατε στην κρίση των κομματικών σας εφημερίδων και επιλογών.
Κάνατε ποτέ την απλούστατη σκέψη, εσείς που φανατικά υποστηρίζετε κάποιο κόμμα, ότι αν όλες οι κυβερνήσεις εκτός βέβαια από τη δική σας έκαναν συνεχώς και αδιαλείπτως μόνο λάθη, αυτή τη στιγμή δεν θα υπήρχαμε καν σαν κράτος και θα μας είχε καταλάβει η Αλβανία; Ακούσατε ποτέ κάποιο φανατικό οπαδό ή είδατε κάποια φανατική εφημερίδα μιας παράταξης να επαινεί τα μέτρα που έλαβε η αντίπαλη κυβέρνηση; Εάν συμβεί κάτι τέτοιο θα το θεωρήσουμε όλοι σαν το όγδοο θαύμα.
Σας πληροφορώ πως μέχρι να το δείτε αυτό, δηλαδή μια αντιπολιτευόμενη εφημερίδα να επαινεί όλα τα σωστά που κάνει μια κυβέρνηση και να καταδικάζει φυσικά τα στραβά, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για τους Έλληνες.
Εσείς θα μένετε δούλοι και όχι οι εφημερίδες που διαβάζετε, τα ραδιόφωνα που ακούτε ή τα κανάλια από τα οποία εξαρτάσθε. Αναρωτηθήκατε ποτέ τι σας έκανε να πιστέψετε ότι μια κυβέρνηση δεν έλαβε ποτέ κανένα σωστό μέτρο; Ήταν είτε το “μπλα-μπλα” του αγαπημένου σας αρχηγού είτε η δική σας ηλιθιότητα, είτε ακόμα πιο συχνά ο συνδυασμός και των δυο αυτών θανατηφόρων κακών που φτιάχνουν πάντα έναν φανατικό οπαδό. Στο μέτρο που πιστεύετε αυτά τα παραμύθια που σας σερβίρουν οι έξυπνοι, σ’ αυτό ακριβώς το μέτρο είστε πολιτικά ανώριμος.
Αυτό σημαίνει ότι και στο μέλλον, ο οποιοσδήποτε μπορεί να σας πείσει για ο,τιδήποτε και εσείς σαν χαζούλιακας θα καμαρώνετε λέγοντας “ανήκω στην δεξιά, την αριστερή ή την κεντρώα παράταξη”. Θα σας δώσω έναν γενικό κανόνα για να κατατάξετε μόνοι σας τον εαυτό σας. Εάν πιστεύετε ότι όλα όσα σας λένε οι κομματικοί σας ινστρούκτορες ή οι κομματικές σας εφημερίδες είναι σωστά, ε τότε δεν είστε απλώς ανώριμος πολιτικά αλλά και επικίνδυνος.
Κάποια μέρα θα σας βάλουν να στραφείτε κατά των πολιτικών σας αντιπάλων και θα σας οδηγήσουν σε έναν τραγικό εμφύλιο σπαραγμό και εσείς θα πιστεύετε ότι κάνετε Ιερό Πόλεμο.
Ένας πολίτης που πραγματικά σέβεται τον εαυτό του δεν ανήκει ποτέ και πουθενά, ακούει τους πάντες, ερευνά τα πάντα, κρίνει, συγκρίνει και αποφασίζει αυτός αν θα ψηφίσει και ποιον θα ψηφίσει. H ψήφος είναι το μόνο όπλο που διαθέτετε και οι πιο πολλοί από σας ούτε καν την «πουλάτε» (είναι μερικά τζίνια βέβαια που την πουλάνε πολύ ακριβά) ενώ από τους περισσότερους από σας την κλέβουν οι “επαγγελματίες”, χωρίς να το πάρετε καν χαμπάρι.
Αλοίμονο σε αυτόν που ψηφίζει πάντα το ίδιο κόμμα και που ντρέπεται να αλλάξει, να ομολογήσει ότι έκανε λάθος και τώρα θα καταψηφίσει το κόμμα που τον απογοήτευσε. Μιμηθείτε τους πολιτικούς σας ηγέτες την μια μέρα είναι με τον υπαρκτό σοσιαλισμό και την άλλη με την φιλελευθερισμό. Ξέρετε πόσοι “δημοκράτες” πολιτικοί, κοιτάζοντας το πρωί στον καθρέφτη, βλέπουν τους εαυτούς τους σαν τον Μέγα Ναπολέοντα;
Αλοίμονο σε αυτούς που ανήκουν σ’ ένα κόμμα, αλοίμονο στη χώρα που έχει πολίτες χωρίς πολιτική (και όχι κομματική) σκέψη και χωρίς πολιτική κρίση.
Όλα τα δεινά που έχουν σωρευθεί πάνω μας τούτη την ώρα είναι γιατί ανήκουμε σε κάποιο κόμμα. Γιατί οι πολιτικοί μας κατόρθωσαν να μας πείσουν ότι πρέπει να ανήκουμε και να υπηρετούμε μόνο ένα κόμμα διαφορετικά είμαστε κατά της δημοκρατίας!!!
Αλλά η Δημοκρατία είναι το μόνο πολίτευμα που μπορεί και πρέπει να έχει μεγάλη πολυφωνία και καθόλου φανατισμό. H Ελλάδα θα μπορούσε άνετα να ήταν η πλουσιότερη χώρα του κόσμου, αν οι ανώριμοι πολίτες της ξαφνικά ωρίμαζαν και έπαυαν να ανήκουν σε ένα κόμμα. Το συμφέρον του απλού πολίτη αλλά και του Έθνους, είναι να μην υπακούμε σε κανένα κόμμα αλλά να υποστηρίζουμε αυτό που αντιλαμβανόμαστε ότι είναι το σωστότερο πολιτικά τη δεδομένη στιγμή. Πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι ότι τους μόνους που συμφέρει να “ανήκουμε” κάπου είναι τους πολιτικούς μας.
H κατάρα του Έθνους μας φαίνεται να είναι ο νεο-κομματισμός που σήμερα εισχώρησε παντού, στα καφενεία, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας!! Κυρίως όμως εισχώρησε στα μέσα μαζικής αποχαύνωσης. Είναι φυσικό άλλωστε, διότι όταν θέλετε να γίνετε δημοσιογράφος με το έτσι θέλω και ένα κόμμα σας δίνει μια περίοπτη θέση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, εσείς θα ορκίζεστε ότι κάνετε σωστά και αντικειμενικά τη δουλειά σας όταν θα παίρνετε συνέντευξη από έναν πολιτικό που ανήκει στο αντίθετο κόμμα και θέλετε πάση θυσία να τον θάψετε ενώ όλος ο ανήμπορος λαός παρακολουθεί βουβός και αποχαυνωμένος το δράμα σας.
Όλοι εσείς οι φανατικοί οπαδοί, όπου και αν ανήκετε στις εκλογές, καταψηφίστε το κόμμα σας που τα έκανε μούσκεμα, που έκλεψε, που αναστάτωσε την οικονομία που ό,τι έκανε, το έκανε παρακινούμενο από το κομματικό συμφέρον και όχι από Εθνικές επιλογές και τότε ίσως δείτε την επόμενη τετραετία το κόμμα σας να έχει βάλει μυαλό.
Εγκαταλείψτε το όμως αμέσως και διακηρύξτε ότι τώρα είστε με το αντίθετο κόμμα, εάν θέλετε πραγματικά να προοδεύσει κάποτε αυτός ο τόπος. Βεβαίως θα χάσετε πάραυτα τα προνόμια, αλλά τι να κάνουμε “τα αγαθά κόποις κτώνται”. Στα σχολεία θα έπρεπε να διδάσκουν στη πολιτική αγωγή πως ο μόνος τρόπος να πάει μπροστά ο τόπος είναι οι πολίτες να μη ανήκουν ποτέ και για κανένα λόγο σε κάποιο κόμμα.
Συνοψίζοντας θα έλεγα: ντροπή σας Έλληνες να ανήκετε σε ένα κόμμα.
Ντροπή σας να σηκώνετε τα πλαστικά σημαιάκια γιατί ο κομματάρχης σας έκανε ένα ρουσφέτι ενάντια στο συμφέρον όλων των άλλων Ελλήνων. Ντροπή σας να διατυμπανίζετε ότι ανήκετε στο α΄ ή το β΄ κόμμα και όλοι να λένε πίσω από την πλάτη σας ότι αυτός τρώει καλά γι’ αυτό φωνάζει.
Για να έχετε μάλιστα τη συνείδηση σας αναπαυμένη θα πρότεινα και κάτι άλλο. Να εγγραφείτε σε ένα κόμμα και στις εκλογές πάντα να ψηφίζετε το αντίθετο κόμμα. Δεν έχει σημασία σε ποιο θα εγγραφείτε και ποιο θα ψηφίζετε, σημασία έχει η πολιτική πράξη, η διαμαρτυρία ότι επιτέλους αντί να σας “δουλεύουν οι “εργατοπατέρες”, τους “δουλεύετε” εσείς…
Μερικοί, δυστυχώς ελάχιστοι, πολιτικοί αλλάζουν καμιά φορά στρατόπεδο με κριτήριο το Εθνικό συμφέρον. Πρέπει να αναγνωρίσει κάνεις ότι ορισμένοι, δυστυχώς πολύ λίγοι, βουλευτές θυσίασαν καθαρά το ατομικό τους συμφέρον όταν χρειάστηκε να έρθουν σε αντίθεση με καατστάσεις και αποφάσεις του κόμαμτός τους και με τις οποίες δεν συμφωνούσαν.
Οι περισσότεροι από αυτούς όμως όπως ήδη ξέρετε αυτοκτόνησαν πολιτικά όταν διαφώνησαν με το κόμμα τους ή τον αρχηγό τους. Αυτοκτόνησαν για χάρη μας για να έχουμε εμείς ένα καλύτερο πολιτικό μέλλον Οι πολιτικοί αυτοί όχι μόνο θυσίασαν την καριέρα τους αλλά ακόμα απειλήθηκαν και προπηλακιστήκαν από τους μπράβους του κόμματος. Θα έλεγα ότι είναι μόνο αυτοί που θα έπρεπε να μνημονεύονται σαν πραγματικοί Πολιτικοί Άνδρες και κανένας άλλος. Είναι εκείνοι που πλήρωσαν την τιμιότητα τους με το να τους αγνοήσει ο κόσμος αντί να τους ηρωοποιήσει. Σε αυτούς βγάζω το καπέλο σε οποιαδήποτε παράταξη και αν ανήκουν. Μήπως επομένως θα έπρεπε να γίνει ένα νέο κόμμα με όλους αυτούς τους έντιμους πολιτικούς που σίγουρα ενδιαφέρονται για την ευημερία του τόπου; Εάν δεν μάθουμε να βάζουμε το Εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό, να αλλάζουμε δηλαδή κόμμα όταν διαπιστώνουμε πως δεν κυβερνά σωστά, και δεν κατανοήσουμε πως αυτό καταποντίζει την Ελλάδα σίγουρα θα καταντήσουμε να είμαστε οι υπηρέτες της Ευρώπης και θα είμαστε και ευχαριστημένοι.
Μόνο αν καταφέρετε να ψηφίζετε κάθε φορά με ανεξαρτησία και προπαντός σωστά πληροφορημένοι υπάρχει ελπίδα να ανασάνουμε σ’ αυτό τον τόπο. Πως θα το επιτύχετε αυτό?
Προπαντός μην διαβάζετε μόνο την κομματική σας εφημερίδα. Εάν δεν μπορείτε να πληρώσετε τουλάχιστον για δύο ή ακόμα καλυτέρα για τρεις εφημερίδες την ημέρα, να διαβάζετε κάθε ημέρα μία εφημερίδα που να ανήκει σε διαφορετική παράταξη. Αν σας αρέσει να διαβάζετε εφημερίδες των άκρων, τότε την μια ημέρα να διαβάζετε μια ακροαριστερή και την άλλη μια ακροδεξιά και ίσως τελικά με αυτόν τον τρόπο θεραπευτείτε και από την αρρώστια σας. Διαφορετικά είστε δούλοι και δικαιολογημένα “ανήκετε” σε κάποιο αφεντικό. Στην Ελλάδα αυτό το αφεντικό το λέμε αυτή την ώρα κομματάρχη, ή πολιτικό, ο οποίος θα σας εκμεταλλευτεί αγρίως με τις πιο καλές προθέσεις βεβαίως και πολλές φορές με το αζημίωτο (έτσι λέγεται το ρουσφέτι που θα του ζητήσετε για να τον ψηφίσετε). Όσο δε πιο αυταρχικό είναι το κόμμα τόσο πιο πολύ θα “ανήκετε” , θα σας εμπαίζουν, θα σας υποδουλώνουν και θα σας εκμεταλλεύονται.
Αυτή τη στιγμή αν ανήκετε σε αυτή την κατηγορία των φανατικών, θα αναρωτιέστε σίγουρα σε πιο κόμμα ανήκω άραγε και εγώ, που το πάω και πότε θα αποκαλύψω τις πραγματικές μου προθέσεις. Θα σας προτείνω να πάρετε μια βαθιά ανάσα να αφήσετε τα προσχήματα και να ομολογήσετε με παρρησία ότι ήσασταν, είστε και πιθανόν θα παραμείνετε για πάντα ένας αμετανόητος οπαδός. Από εκεί και μετά υπάρχει ελπίδα.
Ένας πολιτικά ώριμος άνθρωπος έχει την δυνατότητα να βλέπει τα γεγονότα αντικειμενικά και όχι κάτω από τα αμφίβολα προσωπικά του μικροσυμφέροντα ούτε κάτω από τα πολιτικά συνθήματα κάποιας κομματικής παράταξης.
Μόνο αν μάθουμε να βλέπουμε το γενικό συμφέρον σαν ατομικό μακροπρόθεσμα θα ορθοποδήσουμε. Φυσικά έχετε μια μεγάλη δικαιολογία ότι ποτέ κανείς δεν σας είπε όλη την αλήθεια αλλά έχετε κι ένα μεγάλο μειονέκτημα ότι και εσείς ποτέ δεν θελήσατε να την μάθετε αλλά και όταν κάποιος αρχίζει να σας την λέει, τον απορρίπτετε.
H ψυχολογία αυτού που ανήκει σ’ ένα κόμμα.
Για εσάς που ανήκετε ήδη σε κάποιο κόμμα στοιχηματίζω ότι όταν σας πρότειναν να μπείτε στο κόμμα σκεφτήκατε βασικά με δυο διαφορετικούς τρόπους ανάλογα στην κατηγορία που ανήκετε:
α. Αν ανήκετε στην πρώτη κατηγορία των “ευκαιριοφάγων”, σκεφτήκατε ότι “τώρα ξεκινά πραγματικά η πολιτική μου καριέρα”, “να η ευκαιρία της ζωής μου” ,”σε λίγο θα είμαι οικονομημένος”, “μια μέρα θα τους δείξω εγώ τι αξίζω” κτλ. Ούτε για μια στιγμή δεν σκεφτήκατε το γενικό συμφέρον ή ότι οι αρχές αυτού του κόμματος είναι αντίθετες με αυτά που πιστεύατε πριν τρεις μήνες. Οπότε σίγουρα ανήκετε στους ξύπνιους, τους αετονύχηδες και σε αυτούς που θα υποδουλώσουν τους άλλους.
β. Αν ανήκετε στη δεύτερη κατηγορία των “νεροκουβαλητών” ή καλυτέρα των “βλήτων” σκεφτήκατε ότι “τώρα σας δίνετε η ευκαιρία να παλέψετε και να σώσετε τους συνάνθρωπους σας”, “ότι επιτέλους κάποτε πρέπει να επικρατήσει η δικαιοσύνη” κτλ κτλ. Το μόνο που δεν σκεφτήκατε είναι ότι ανάμεσα σας υπήρχε και η πρώτη κατηγορία. Αυτές σας οι σκέψεις σας κατέταξαν αυτομάτως στα κορόιδα, τους νεροκουβαλητές, τους αφισοκολλητές. Με λίγα λόγια τα «θύματα», πάνω στους οποίους θα πατούσε η πρώτη κατηγορία για να ανέβει και να πάρει την εξουσία.
H αίσθηση της εξουσίας για τον απαίδευτο, τον άξεστο, τον δίχως αρχές άνθρωπο είναι το ίδιο συναίσθημα του άγριου ζώου της ζούγκλας που αρπάζει, κατασπαράζει και τρώει το θύμα του. H διαφορά ενός πολιτικού από ένα ζώο είναι ότι ο πολιτικός το άρπαγμα της εξουσίας το ονομάζει “νίκη και επικράτηση της δημοκρατίας”.
Αν αναλύσετε τα γεγονότα και θελήσετε να τα δείτε γυμνά και αντικειμενικά θα αντιληφτείτε γρήγορα και πολύ ξεκάθαρα ότι αυτοί που σας μιλούσαν μεγαλόσχημα για αδικίες, καταπιέσεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις κτλ. μόλις πήραν την εξουσία έκαναν τα ίδια και χειρότερα με την διαφορά ότι βρήκαν άλλους τρόπους πολύ πιο δόλιους, λεπτεπίλεπτους και πανούργους για να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Με άλλα λόγια σας έσφαξαν με το βαμβάκι.
Όλοι αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους για τους οποίους, εγώ τουλάχιστον, δεν θα μπορούσα να ανήκω ποτέ και σε κανένα κόμμα. Εάν όμως εσείς είστε έτοιμοι να ιδρύσετε ένα καινούριο κόμμα που δεν θα έχει τίποτα κοινό με τα άλλα κόμματα και που αναμφισβήτητα θα μείνει στην ιστορία (όχι όμως για πολύ στην κυβέρνηση) να σας προτείνω ευχαρίστως τι θα πρέπει να κάνετε.
α. H Φιλοσοφία ενός κόμματος.
Πριν μπούμε στη σύσταση του κόμματος ας αναλύσουμε τι είναι ένα κόμμα, ποιος είναι ο λόγος της ύπαρξης του και τι θα έπρεπε να επιδιώκει. Πέρα από τις διάφορες μεγαλόσχημες επιδιώξεις ένα κόμμα δεν είναι τίποτα άλλο από μια ομάδα πολιτών που αποφασίζουν να διεκδικήσουν την εξουσία για να εφαρμόσουν κάποιο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό πρόγραμμα που το θεωρούν σωστό και δίκαιο. Στόχος του είναι η ευημερία και η άνοδος του κοινωνικού, οικονομικού, πολιτιστικού και πνευματικού επίπεδου του συνόλου καθώς και η περιφρούρηση της υπόστασης του κράτους και της ελευθερίας του πολίτη.
Μέχρι τώρα στην Ελλάδα υπήρχε μόνο ένας τρόπος, ένα είδος πολιτικής φιλοσοφίας, για να κατακτηθεί η εξουσία. O τρόπος αυτός ακολουθήθηκε συχνά και είναι πολύ εύκολος. Χρειάζεται να βρεις μερικά συνθήματα (δηλαδή αδυναμίες των προηγούμενων κυβερνήσεων), να τα ρίξεις στην πιάτσα υποστηρίζοντας ότι θα τα διορθώσεις όλα μέσα σε ένα χρόνο εάν πάρεις την εξουσία, χωρίς όμως ποτέ να αναφέρεις λεπτομέρειες για το πως θα γίνει αυτό. Όσο περισσότερο δε, θα μιλάς για “δημοκρατικές διαδικασίες” τόσο θα οργανώνεις τους μηχανισμούς εκείνους που θα τις καταργήσουν όταν έχεις πάρει πια την εξουσία. H πεποίθηση μέχρι τώρα τουλάχιστον από όλους τους κυβερνώντες κυρίως στην Ελλάδα ήταν πως αν αυτό δεν γινόταν σύντομα, χάνεις την εξουσία χωρίς να προλάβεις να εφαρμόσεις το πρόγραμμα σου.
Μόλις λοιπόν ένα κόμμα πλησιάζει την εξουσία, το πρώτο του μέλημα είναι πως θα την διατηρήσει, με την δικαιολογία ότι θα ήθελε και θα έπρεπε να έχει αρκετό χρόνο για να εφαρμόσει το πρόγραμμα του που θα σώσει την Ελλάδα. Ποτέ ένα κόμμα δεν σκέφτεται πως θα σωθούν οι υπόλοιποι Έλληνες απ’ αυτό!!! Έτσι από την γέννηση του ένα ελληνικό κόμμα έχει λανθασμένες βάσεις και αναγκαστικά θα εκτραπεί από τις πρωταρχικές του ιδεαλιστικές ή θεωρητικές διακηρύξεις που ήταν τα στερεότυπα, δηλαδή να βοηθήσει το λαό και να ανεβάσει το επίπεδο ευημερίας και πολιτισμού.
Αντί αυτού θα εστιάσει τις προσπάθειες του σε διαδικασίες που θα το διατηρούν στην εξουσία, καταπιέζοντας όσους αντιστέκονται στο πρόγραμμα του (δηλαδή στην επιθυμία του να διατηρηθεί στην εξουσία με κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο) και χαϊδεύοντας όσους το υποστηρίζουν, παρέχοντας τους εξαιρετικά προνόμια.
Συνήθως διορίζοντας όλη την οικογένεια σε δημόσιες θέσεις, δίνοντας χαριστικά δάνεια και ακόμα μεγαλύτερες κομπίνες που δεν βάζει ο νους του ανθρώπου κτλ. κτλ. Όλα αυτά βέβαια θα τα πληρώνουν κυρίως αυτοί που διαφωνούν όπως επίσης και τα “βλήτα” που ακλούθησαν τις διακηρύξεις των πολιτικών χωρίς καμία άσκηση κριτικής. Το πάγιο φαινόμενο εν τέλει είναι ότι οι λίγοι θα ζουν καλά τρώγοντας και πίνοντας “εις βάρος των πολυπληθών κορόιδων”.
Γι’ αυτούς τους λογούς θα προτείνω έναν άλλον (δεύτερο) τρόπο που θα φάνει ίσως πολύ ριζοσπαστικός και πρωτότυπος.
Το νέο κόμμα που θα δημιουργηθεί, εάν κατορθώσει να συσταθεί και ακόμα περισσότερο να πάρει την εξουσία, να αυτοδιαλύεται μετά από τα πρώτα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης της χώρας, έτσι ώστε να μην έχει πολιτικές βλέψεις για μια δεύτερη τετραετία και να μπορέσει να εφαρμόσει ότι πρέπει να εφαρμοστεί σε αυτό τον ταλαίπωρο τόπο, χωρίς το μπαμπούλα του πολιτικού κόστους.
Για να σιγουρευτούμε ότι τίποτα δεν θα πάει στραβά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα έχει στα χέρια του από την πρώτη κιόλας ημέρα της ορκωμοσίας της κυβέρνησης τις αμετάκλητες παραιτήσεις μετά από μια τετραετία όχι μόνο όλου του Υπουργικού Συμβούλιου αλλά και όλων των βουλευτών του κόμματος!!! Σε καμία περίπτωση δεν θα πειστεί κανένας να παραμείνει για μια δεύτερη τετραετία!!!
Θα είναι ένα κόμμα των πολιτών για τους πολίτες, δηλαδή μια προσφορά μερικών ικανών στελεχών αυτής της χώρας που θα έχουν συμφωνήσει σε ένα πρόγραμμα και θα είναι ελεύθεροι να το εφαρμόσουν αλλά και διατιθέμενοι να υπηρετήσουν για τέσσερα μόνο χρόνια το γενικό συμφέρον του τόπου. Δεν θα έχουν την αμοιβή της συνεχούς εξουσίας που έγινε το όνειρο των περισσότερων επαγγελματιών της πολιτικής και θα είναι χωρίς τον μπαμπούλα του πολιτικού κόστους βεβαίως.
Είναι σχεδόν μαθηματικά βέβαιο πως ένα τέτοιο κόμμα θα καταψηφιστεί την επόμενη τετραετία από τους “ξύπνιους” Έλληνες που θα θελήσουν τώρα να ωφεληθούν από τον μόχθο των προηγηθέντων. Είναι βέβαιο πως κάποιος αρχηγός πάλι θα τους πείσει πως και αυτό το κόμμα έκανε μόνο λάθη. Αλλά δεν θα πρέπει να απελπίζεστε, πάντα υπάρχει περιθώριο ότι τα τρισέγγονα σας… πιθανόν θα αρχίσουν να ψηφίζουν όχι κόμματα αλλά προγράμματα.
β. Πως θα πρέπει να είναι διαρθρωμένο το κόμμα.
Καταρχήν το κόμμα αυτό θα χρειαστεί περίπου είκοσι χιλιάδες μέλη. Θα έχει αρχηγό, ο οποίος όμως δεν θα εμφανίζεται ποτέ δημόσια ούτε θα έχει κυρίαρχο ρόλο στην εκτέλεση της εξουσίας αλλά θα είναι ένα είδος “προέδρου” μέσα στο κόμμα και ο ρόλος του θα είναι βασικά συμβουλευτικός.
Ένας άνθρωπος που σκέφτεται και που είναι σοβαρός δεν είναι δυνατόν να εμφανίζεται δημόσια και να δίνει συνεντεύξεις καθημερινά απαντώντας σε όσα τρελά μπορεί να σκεφτεί, προκειμένου να προβληθεί στην τηλεόραση ή οποιαδήποτε ασήμαντη ύπαρξη που παριστάνει εκείνη την στιγμή την δημοσιογράφο.
Το κόμμα θα διοικείται από:
Ένα συλλογικό όργανο που θα εκλέγει τον αρχηγό και που θα απαρτίζεται από εννέα άτομα. Θα εκλέγεται από το εκτελεστικό όργανο.
Από ένα εκτελεστικό όργανο που θα αποτελείται από 8×9=72 άτομα. H χωρά θα χωριστεί σε 72 περιφέρειες.
Από ένα τοπικό όργανο που θα αποτελείται από 7×72= 504 άτομα. 7 άτομα για κάθε εκτελεστικό όργανο.
Από 30×504 =15120 άτομα που θα αποτελούν τους τοπικούς αντιπροσώπους του λαού.
γ. Οι στόχοι του.
Πρωταρχικό μέλημα όλης αυτής της ιεραρχίας θα είναι να βρίσκουν τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών και να τους βοηθούν στην επίλυση αυτών των αναγκών και των προβλημάτων τους. Θα είναι δηλαδή οι σύμβουλοι και οι βοηθοί του πολίτη. Κύριος σκοπός του κόμματος θα είναι η κατανομή του πλούτου με κάποιο μέτρο δικαιοσύνης, με βάση τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών και τις οικονομικές δυνατότητες του τόπου.
Δεν βρίσκω για ποιο λόγο θα δικαιολογούσε την ύπαρξη του ένα κόμμα εάν δεν έχει σκοπό να βοηθήσει τους πολίτες πραγματικά και να ανυψώσει το πολιτιστικό, κοινωνικό και οικονομικό τους επίπεδο. Βέβαια όλα τα κόμματα κάπως έτσι ξεκίνησαν, αλλά στην πορεία χάθηκαν οι στόχοι. Σκεφτείτε που μπορεί να καταντήσει ένα κόμμα όταν αντί να προσπαθήσει να επιτύχει τους αντικειμενικούς του στόχους αρχίσει να ασχολείται με πάθος κυρίως με το:
Πως θα φτιάξει ένα παρακράτος που θα χτυπά στα ύπουλα τους αντιπάλους του.
Πως να αγοράσει όλες τις αντιπολιτευόμενες εφημερίδες και να τις κατευθύνει όπως την συμφέρει.
Πως θα προσλάβει καινούριους υπαλλήλους της τηλεόρασης και της ραδιοφωνίας για να την λιβανίζουν συνεχώς.
Πως θα παίρνει χρηματοδοτήσεις με σκοτεινές διαδρομές για να εξασφαλίσει χρήματα για το κόμμα ώστε να παραμείνει στην εξουσία τα επόμενα εκατό χρόνια.
Μια τέτοια κυβέρνηση, πιστεύω, πως θα μπορούσε να μείνει άνετα στην εξουσία τις επόμενες τρεις δεκαετίες μέχρι να ξυπνήσουν οι υπόλοιποι Έλληνες. Πολλοί από εσάς που “ανήκετε” σε τέτοιο κόμμα, θα τρίβετε τα χέρια σας όταν θα βλέπετε το αγαπημένο σας κόμμα να εφαρμόζει αυτές τις μεθόδους ενώ θα εξαπολύετε μύδρους και ανάθεμα, αν αυτά τα κάνει το αντίθετο στρατόπεδο.
Όλοι όμως σαν τέλειοι υποκριτές θα φωνάζετε πως κόπτεστε για το «Εθνικό συμφέρον». Δεν φταίνε λοιπόν οι αρχηγοί και οι κομματάρχες για την κατάντια μας φταίτε μόνο εσείς, οι φανατικοί οπαδοί που τους δείξατε την λαιμαργία σας και αυτοί προσπάθησαν να σας την χορτάσουν πετώντας σας μερικά κόκαλα, ζητώντας σας σαν αντάλλαγμα να σκοτώσετε την ψυχή σας και να κρύψετε για πάντα την ανθρωπιά και την παλικαριά σας.
Σας έκαναν δούλους δίνοντας σας μια θέση όχι στον ήλιο αλλά σε κάποιο υπόγειο μιας “κρατικής μηχανής “. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς από εσάς που “ανήκετε”, δεν έχει την δυνατότητα να δείτε αντικειμενικά και να παραδεχτείτε ότι όλα αυτά τα απαράδεκτα τα κάνει το αγαπημένο σας κόμμα και μάλιστα κατά αποκλειστικότητα. Ότι όλες τις άλλες δραστηριότητες που πραγματικά μπορούν να βοηθήσουν το λαό, το κόμμα σας τις αφήνει στην «διακριτική» ικανότητα και φιλοτιμία ορισμένων αφανών πολιτών που πάντα ξελάσπωναν αυτό το ερείπιο που λέγεται Ελλάδα για να μην καταρρεύσει οριστικά.
δ. Η προεκλογική περίοδος.
Νομίζω ότι σχεδόν κανένας Έλληνας δεν διαφωνεί σήμερα, εκτός από μερικούς θεατρίνους, ότι δεν πρέπει πια στην Ελλάδα να γίνονται προεκλογικές συγκεντρώσεις. Σας παρέσυραν να πιστεύετε στις φιέστες και τις ηλίθιες ζητωκραυγές γιατί έτσι δημιουργούν εντυπώσεις και η λογική σας πάει περίπατο μαζί με την ψήφος σας στον πολιτικό που σας σερβίρει σαχλαμάρες της στιγμής. H προεκλογική περίοδος θα έπρεπε να είναι περίοδος συγκεντρώσεως και περισυλλογής όλων των Ελλήνων. Νεκρική σιγή θα έπρεπε να επικρατεί στους δρόμους όλης της επικράτειας μια βδομάδα πριν από τις εκλογές.
Όταν εκλέγουμε τους νέους άρχοντες που θα μας κυβερνήσουν, είναι η πιο κρίσιμη απόφαση που θα πάρουμε μέσα στα τελευταία τέσσερα χρόνια. Αν επρόκειτο να πάρετε μια απόφαση που θα καθόριζε κάθετα και οριζόντια το μέλλον σας και το μέλλον των παιδιών σας, θα την παίρνατε άραγε στο πόδι μέσα σε φιέστες και μεθύσια όπως κάνετε σήμερα με τις εκλογές;
Πως να σκεφτούμε όμως και τι να σκεφτούμε άραγε σε αυτό το πανδαιμόνιο που γίνεται την προεκλογική περίοδο; Το μόνο που απασχολεί τους Έλληνες σήμερα κατά την προεκλογική περίοδο είναι να εξασφαλίσουν το πλαστικό σημαιάκι ώστε να τους δει ο τομεάρχης τους στην συγκέντρωση και να τους προτείνει για καμία αργομισθία.
Αντί να ζητάμε από όλα τα κόμματα να μας δώσουν με σαφήνεια και λεπτομέρεια το πρόγραμμα που θα εφαρμόσουν, αντί να ζητάμε να εμφανίζονται μόνο στην τηλεόραση και πουθενά άλλου και να μας αναλύουν τα προγράμματα τους, όπως επίσης να συζητούν πολιτισμένα και με ειλικρίνεια, χωρίς οξύτητες, δημαγωγίες και παραπληροφόρηση, αντί να ζητάμε να υπάρχει άμιλλα στο ποιος θα έχει το καλύτερο πρόγραμμα, εμείς τους ζητάμε -με τον να συμμετέχουμε στις φιέστες τους- να ανταγωνιστούν για το ποιος θα στήσει το καλύτερο θέατρο και πως θα μας διασκεδάσουν περισσότερο. Όσο πιο θεατρίνος είναι ένας πολιτικός, τόσο το καλύτερο για τον ίδιο και τόσο το χειρότερο για τους Έλληνες.
Έχουμε μπερδέψει το θέατρο με την πολιτική τόσο πολύ, ώστε να είμαστε η χώρα με τους περισσότερους θεατρίνους στον πολιτικό χώρο. Γι’ αυτήν μας την παγκόσμια πρωτιά και πρωτοτυπία, δεν φταίνε βέβαια ούτε οι πολιτικοί μας, ούτε οι θεατρίνοι μας. Φταίμε εμείς οι ίδιοι που πιστεύουμε στο θέατρο.
Δεν θυμάμαι ποιος είπε εκείνο το περίφημο “Θέατρο η Ελλάς
Το κείμενο γράφτηκε από τον Νικόλαο Φιλοκαλία, Αρχιτέκτονα το 1990
