Η μεγαλοσυνη της φτώχειας

Jean Valjean: Γιατί κλαις;



Cosette: Επειδή είμαστε φτωχοί.



Jean Valjean: Και γιατί σε πειράζει;



Cosette: Γιατί τα όνειρα είναι ακριβά…



Jean Valjean: Δεν έχεις ανάγκη από όνειρα.



Cosette: Γιατί; Οι άλλοι δεν έχουν;




Jean Valjean: Όσοι έχουν μείνει με αυτά. Τα όνειρα τα 
έφτιαξε η κοινωνία και τα δίνει για να μη ζητάμε τίποτα.



Cosette: Μα δεν ζητώ τίποτα!



Jean Valjean: Αυτό είναι το πρόβλημα.



Cosette: Η ελεημοσύνη;



Jean Valjean: Όχι, πρέπει να διεκδικείς!



Cosette: Τι πράγμα;



Jean Valjean: Τα δικαιώματά σου.



Cosette: Μα δεν είχα ποτέ…



Jean Valjean: Τώρα είμαι εδώ.



Cosette: Θα μου δώσεις δικαιώματα;



Jean Valjean: Όχι.



Cosette: Ε, τότε;



Jean Valjean: Θα σε βοηθήσω για να τα πάρεις.



Cosette: Και ποιο πρέπει να πάρω;



Jean Valjean: Το δικαίωμα της ζωής.



Cosette: Μα το έχω αυτό.



Jean Valjean: Όχι ακόμα.



Cosette: Γιατί;



Jean Valjean: Δεν μπορούν να σου επιβάλλουν μια άθλια
 ζωή!



Cosette: Κι όμως δεν έχω άλλη.



Jean Valjean: Τώρα μαζί μου θα έχεις άλλη.



Cosette: Είσαι πλούσιος;



Jean Valjean: Όχι.



Cosette: Και τότε πώς θα με βοηθήσεις;



Jean Valjean: Και οι Άθλιοι βοηθούν.



Cosette: Πώς είναι δυνατόν;



Jean Valjean: Λόγω της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.



Cosette: Αφού δεν έχουν τίποτα.



Jean Valjean: Δεν έχουν τίποτα από αυτά που αγοράζονται.
 Έχουν όμως τα άλλα.



Cosette: Και θα μου τα πουλήσουν;



Jean Valjean: Όχι θα τα μοιραστούν μαζί σου.



Cosette: Έτσι θα κάνεις κι εσύ;



Jean Valjean: Ναι.



Cosette: Θα μου δώσεις από το ψωμί σου; Θα το 
μοιραστούμε;



Jean Valjean: Όχι. Αυτό είναι όλο για σένα.



Cosette: Κι εσύ;



Jean Valjean: Εγώ;



Cosette: Ναι εσύ!



Jean Valjean: Εγώ έχω εσένα.



Cosette: Πώς μ’ έχεις;



Jean Valjean: Είμαι υπεύθυνος για σένα.



Cosette: Κι εγώ;



Jean Valjean: Είσαι ελεύθερη.



Cosette: Είμαι ελεύθερη μόνο μαζί σου.



Jean Valjean: Τότε θα είμαι πάντα κοντά σου.




Cosette: Αλλά θέλω να τρως κι εσύ μαζί μου!





Ν. Λυγερός