Ο Μιχάλης Περάνθης σημειώνει για τον Μαβίλη.
«Οι περισσότεροι άνθρωποι δέθηκαν στα νιάτα τους με μια ιδεολογία που τη λησμόνησαν στις πρακτικές ανάγκες της ζωής.
Ο Μαβίλης έμεινε πιστός ως το τέλος.
Ο θάνατός του ήταν η ολοκλήρωση του ψυχικού του προορισμού, ίσως και το καλύτερο πατριωτικό του τραγούδι».
Ελιά
Στην κουφάλα σου εφώλιασε μελίσσι,
Γέρικη ελιά, που γέρνεις με τη λίγη
Πρασινάδα που ακόμα σε τυλίγει
Σα να ‘θελε να σε νεκροστολίση.
Και το κάθε πουλάκι στο μεθύσι
Της αγάπης πιπίζοντας ανοίγει
Στο κλαρί σου ερωτιάρικο κυνήγι,
Στο κλαρί σου που δε θα ξανανθίση.
Ω πόσο στη θανή θα σε γλυκάνουν,
με τη μαγευτικιά βοή που κάνουν,
Ολοζώντανης νιότης ομορφάδες
Που σα θύμησες μέσα σου πληθαίνουν¨
Ω να μπορούσαν έτσι να πεθαίνουν
Και άλλες ψυχές της ψυχής σου αδερφάδες.
«Λήθη»
Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
Την πίκρια της ζωής .Οντας βυθίσει
Ο ήλιος και το σούρουπο ακολουθήσει,
Μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και νάναι.
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
Στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση,
Μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
Α στάξει γι’ αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.
Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται,
Διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδήλι,
Πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.
Α δε μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
Τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν
Θέλουν μα δε βολεί να λησμονήσουν.
Ο Γ. Βαλέτας υποστηρίζει , ότι το αντιπροσωπευτικό ποίημα του Μαβίλη δεν είναι η «Λήθη» , αλλά το συμβολικό ποίημα η «Ελιά».
Μπορούμε όμως να δεχτούμε, ότι σε αντιπαραβολή και τα δύο αυτά ποιήματα συμβολίζουν την ψυχική δύναμη, την ευαισθησία, τη φιλοσοφία της ζωής και του θανάτου, αφού και τα δύο χαρακτηρίζουν δυνατά η μεν Ελιά την Ευθανασία (προ θανάτου) η δε Λήθη την Υστεροφημία (μετά θάνατον).
Αυτά ίσως τελικά δικαιώνουν τον ποιητή και πατριώτη Μαβίλη, σκληρό μαχητή και των δύο ιδανικών.
