Στην πραγματικότητα αυτό που έκανα, γλίτωσε την εταιρεία
μου από μισό εκατομμύριο δολάρια».
Τι να προσθέσει κανείς παραπάνω μετά από τη συγκλονιστική
αυτή δήλωση – απολογία μιας γιατρού, επιθεωρήτριας υγείας η οποία εργαζόταν σε
μια ασφαλιστική εταιρία, μπροστά στο φακό του Μάικλ Μουρ; Μέσα από τα λόγια της
αναδύεται όλη η θλιβερή πραγματικότητα του αμερικανικού συστήματος υγείας, το
οποίο τοποθετεί το κέρδος πάνω από την υγεία και τη ζωή των πολιτών.
Μία πραγματικότητα την οποία καταδεικνύει ο δαιμόνιος
ντοκιμαντερίστας, Μάικλ Mουρ με τη νέα του ταινία «Sicko».
Ο κυνισμός των ασφαλιστικών και των φαρμακευτικών
εταιριών, καθώς και των πολιτικών που τις καλύπτουν, αποκαλύπτονται από τον
Μουρ σε ένα ντοκιμαντέρ, το οποίο πριν ακόμη προβληθεί στις αμερικανικές
αίθουσες, αντιμετώπισε προβλήματα. Έτσι, ο σκηνοθέτης φοβούμενος πως το φιλμ
κινδυνεύει να κατασχεθεί –επειδή γύρισε σκηνές στην Κούβα χωρίς να πάρει άδεια
από τις αρχές των Η.Π.Α.- φρόντισε να βγάλει, καλού – κακού, μια κόπια στο
εξωτερικό.
Όλα ξεκίνησαν, όταν ο Μουρ αποφάσισε να ζητήσει από τους
αμερικανούς να του καταγγείλουν περιστατικά σχετικά με προβλήματα που
αντιμετώπισαν όταν χρειάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τις ασφαλιστικές εταιρίες για
την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη.
Μέσα σε μία εβδομάδα η ηλεκτρονική διεύθυνσή του είχε
κατακλειστεί από 25.000 περιστατικά! Από εκεί και ύστερα ξεκίνησε η έρευνα,
έγιναν συνεντεύξεις, συγκεντρώθηκε ένα υλικό 500 ωρών (!) για να καταλήξει στο
«Sicko», μια ταινία καταπέλτη για ένα σύστημα υγείας που αντί να κοιτάζει τους
ανθρώπους, μετράει τα τραπεζικά αποθέματα των εταιριών.
Στις Η.Π.Α. υπάρχουν 50 εκατομμύρια άνθρωποι οι οποίοι
στερούνται οποιασδήποτε ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και μπορούν ανά πάσα
στιγμή να «ψοφήσουν» σαν σκυλιά στο δρόμο. Τι γίνεται όμως με τα 250
εκατομμύρια των ασφαλισμένων στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες; Εδώ είναι το
ζουμί της ιστορίας, αφού μπορεί οι άνθρωποι να πληρώνουν κανονικά, αλλά οι
υπηρεσίες που τους παρέχονται είναι ανεπαρκείς. Τι ανεπαρκείς δηλαδή, αφού στην
ταινία καταγράφονται περιστατικά «ασφαλισμένων» οι οποίοι δεν μπορούσαν να
κάνουν τις ενδεικνυόμενες εξετάσεις επειδή οι εταιρίες δεν πλήρωναν.
Ξαναδιαβάστε την εισαγωγή για να καταλάβετε τι εννοώ, ή μάλλον, τι εννοεί ο
Μουρ.
Ανατριχιαστικά περιστατικά :
Ένας άνδρας, ο Άνταμ, ράβει μόνος του το τραυματισμένο
του πόδι επειδή τα χρήματα που του ζητήθηκαν για να γίνει η επέμβαση σε
νοσοκομείο υπερέβαιναν τις οικονομικές δυνατότητες του. Ένας άλλος, ο Ρικ,
έχασε δύο δάχτυλα εργαζόμενος σε πριονοκορδέλα. Στο νοσοκομείο του είπαν πως
για τη συγκόλληση έπρεπε να πληρώσει 60.000 δολάρια για τον μέσο και 12.000
δολάρια για τον παράμεσο. Ο Ρικ, επέλεξε την πιο φτηνή λύση!
Τι λέγαμε, λοιπόν; Για ιδιωτική ιατροφαρμακευτική
περίθαλψη; Ναι, για αυτήν μιλάμε, για εταιρίες κοινωνικής ασφάλισης, οι οποίες
ποσώς ενδιαφέρονται για την υγεία και τις πραγματικές ανάγκες των πελατών τους.
Εξαρτημένες από το κέρδος, που ποτέ δεν είναι αρκετό, απορρίπτουν αιτήματα των
ασφαλισμένων για φάρμακα, εξετάσεις ή νοσηλεία με αποτέλεσμα να τους στέλνουν
στον αγύριστο μια ώρα αρχύτερα.
Κι ύστερα ο Μάικλ Μουρ περνά και στους
πολιτικούς: υπουργούς, γερουσιαστές και λοιπούς, αποδεικνύοντας τις οικονομικές
σχέσεις που έχουν με τις εταιρίες όντες, επί της ουσίας, υπάλληλοι των εταιριών
οι οποίοι καθορίζουν την πολιτική της χώρας σύμφωνα με τα συμφέροντα των
αφεντικών τους.
Κι αφού «ξεγυμνώνει» στην κυριολεξία το σαθρό σύστημα
υγείας των Η.Π.Α., ο τρομερός αυτός χοντρούλης με το κόκκινο τζόκεϊ, τολμά να
το συγκρίνει με τα αντίστοιχα άλλων χωρών. Ξεκινά από τον Καναδά, όπου τα πάντα
παρέχονται δωρεάν. Στη συνέχεια περνά στην Ευρώπη, συγκρίνει το σύστημα της
πατρίδας του με εκείνο της Γαλλίας και η σύγκριση είναι συντριπτική υπέρ της
δεύτερης. Ακόμη και εθνικό σύστημα της Μεγάλης Βρετανίας, το οποίο
αποσαρθρώθηκε από την πολιτική της Θάτσερ και του επιγόνου της, Τόνι Μπλερ,
φαντάζει παραδεισένιο μπροστά το αντίστοιχο των Η.Π.Α. Όμως δεν φτάνει αυτό. Ο
προβοκάτορας Μουρ, θέλει να μπει ακόμη περισσότερο στη μύτη της αμερικανικής
κυβέρνησης και ταξιδεύει στην Κουβα!
Περίθαλψη… στην κόλαση!
Καλά, άντε να αντέξουμε Καναδούς, Γάλλους και Άγγλους,
αλλά όχι, δεν μπορείς κύριε Μουρ να μας πετάς κατάμουτρα πως το σύστημα υγείας
στη χώρα του Σατανά είναι καλύτερο! Και γιατί όχι, απαντά ο τρελορεπόρτερ, και
κάνει τα νεύρα των αμερικανών σμπαράλια. Συγκεντρώνει, λοιπόν, μια ομάδα
εθελοντών διασωστών, οι οποίοι πήραν μέρος στις επιχειρήσεις διάσωσης στους
Δίδυμους Πύργους.
Οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι εισέπνευσαν τόνους σκόνης μέσα
στα ερείπια, αντιμετωπίζουν μια σειρά από προβλήματα υγείας, μόνο που το
σύστημα υγείας των Η.Π.Α. δεν τους παρέχει αυτά που χρειάζονται. Τους βάζει σε
ένα πλοιάριο και περνούν παράνομα στην Κούβα. Κάνει μια προσπάθεια να
προσεγγίσει την αμερικανική στρατιωτική βάση του Γκουαντάναμο, για να αποδείξει
πως ακόμη και οι κρατούμενοι εκεί, τυγχάνουν καλύτερης περίθαλψης απ’ ό, τι οι
αμερικανοί πολίτες.
Βέβαια, μερικά πράγματα δεν είναι δυνατόν να γίνουν, δεν
του επιτρέπεται να πλησιάσει και έτσι, επιστρέφει.
Οι Κουβανοί υποδέχονται τους
ταξιδιώτες και τους παρέχουν κάθε είδους αναγκαία υγειονομική περίθαλψη, καθώς
και τα φάρμακα τα οποία χρειάζονται, δωρεάν. Οι ταξιδιώτες εντυπωσιάζονται από
την υποδοχή, η ταινία το δείχνει και η Αμερική δέχεται μια πισώπλατη μαχαιριά.
Κάπου στην ταινία μαθαίνουμε πως οι Η.Π.Α., η θεωρούμενη ως η πλουσιότερη χώρα
στο κόσμο, βρίσκεται στην 37η θέση, στην κατάταξη με βάση την ποιότητα στις
παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας. Και, άντε, αυτό καταπίνεται, αλλά το γεγονός πως
βρίσκεται πίσω από την Κούβα, προκαλεί δυσπεψία!
Ο Μάικλ Μουρ κάνει μια ταινία συγκλονιστική. Με το
ιδιαίτερο προσωπικό του στιλ, διακωμωδεί την κατάσταση, χωρίς όμως να κάνει μια
ταινία κωμική. Απλά έχει χιούμορ ο άνθρωπος, μέσα από το οποίο, όμως, λέει
πικρές αλήθειες. Λέει αλήθειες τις οποίες αποδεικνύει, κιόλας.
Έχουν πει γι αυτόν, πως είναι υπερβολικός, καμιά φορά
γίνεται λαϊκιστής. Ε, και; Πολλές φορές για να πεις κάτι, πρέπει να φτάσεις στα
άκρα.
Όσο για τον λαϊκισμό, έχω την εντύπωση πως ο μοναδικός τρόπος για να
πείσει κάποιος τους αμερικανούς για μερικά πράγματα, για να τους κάνει να τον
προσέξουν, δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Μέσα σε μία κοινωνία που ζει αποχαυνωμένη μέσα στα
φαστφουντάδικα και μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης, για να εισχωρήσεις και να
σε προσέξουν, πρέπει να μιλήσεις στη γλώσσα τους. Σε τελευταία ανάλυση, το
ζήτημα είναι εάν ο Μάικλ Μουρ κάνει πολιτική και μάλιστα πολιτική από την καλή
πλευρά. Ελπίζω να μην αναρωτιέστε ποια είναι η καλή πλευρά! Εκείνη η οποία μιλά
εναντίον της οπλοκατοχής («Ακήρυχτος πόλεμος»), καταδικάζει την πολιτική του
Τζορτζ Μπους τζούνιορ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν («Φαρενάιτ 911»), κάνει
κριτική στο αμερικανικό σύστημα υγείας («Sicko»). Θέλετε κι άλλα;
Λοιπόν, το σύστημα ιδιωτικής ασφάλισης στις Η.Π.Α. (κάτι
που πολύ θέλουν και οι δικοί μας να εισάγουν στην Ελλάδα), μεταφράζεται σε
18.000 νεκρούς κάθε χρόνο (στοιχεία από Αμερικανικό Ιατρικό Ινστιτούτο)
εξαιτίας μη επαρκούς ασφάλισης, και αβάσταχτα χρέη για όσους έτυχαν περίθαλψης,
αλλά η ασφάλεια δεν κάλυψε το σύνολο των εξόδων.
Ο Μάικλ Μουρ τα λέει με το δικό του, έστω, αμφιλεγόμενο
τρόπο και πολύ καλά κάνει. Άλλωστε όπως έχει πει για τα γυρίσματα της ταινίας:
«Ήταν σαν να κάναμε πόλεμο. Βρισκόμαστε σε μάχη με αυτές τις επιχειρήσεις που
θέλουν να διατηρήσουν τη θέση τους. Δεν θέλουν να παραχωρήσουν ούτε εκατοστό
αλλά εμείς έχουμε βγει ανοικτά να ταρακουνήσουμε τον κήπο της Εδέμ που έχουν
εξασφαλίσει για τον εαυτό τους».
Πόλεμος, λοιπόν, και στον πόλεμο δεν χρησιμοποιείς πάντα
την κατά μέτωπον επίθεση. Συχνά αναγκάζεσαι να χρησιμοποιήσεις και μη συμβατικές
μεθόδους, να κάνεις αντάρτικο. Και ο Μάικλ Μουρ κάνει κινηματογραφικό αντάρτικο
Εδω η τανια με ελληνικους υποτιτλους
